Η νήσος της επιλογής

Άδεια σώματα περιφέρονται παντού...Σαν μνημεία λήθης, χορεύουν στην κατεύθυνση της ουτοπίας...

Τουλάχιστον, ξέρω ποιος είμαι...

Η μνημοσύνη με αγκαλιάζει ακόμα και όταν η ελπίδα ξενοκοιμάται στις χώρες της αποπλάνησης...

Το τώρα που δεν θα 'ρθει ποτέ σεργιανίζει μοναχό και κρυφακούει...

Νομίζουν ότι ευχάριστα περνάει το βιος τους από το πηγάδι του σκοτεινού φωτός...

Όμως το φάσμα αναδιπλώνεται και περιμένει σαν μελανή οπή...Έτοιμο να καταπιεί κάθε επιθυμία, έτοιμο να αφαιρέσει ζωές σε λειψά σήματα...

Να γνωρίζεις ποιος είσαι, αυτό μετρά, διότι η ώρα έρχεται...Και όταν φτάσει, δεν θα προλάβεις να ρωτήσεις ποιος δρόμος σε υπέταξε και σε αφάνισε λιτό...

Δίχως ήλιο

Σαν περνώ ξανά μες την ερημιά,

σαν περιπλανώμενος δίχως φορεσιά,

δεν ζει το όνειρο δίχως ήλιο σβήνει,

ούτε δίχως θάλασσα ο κόσμος αρμενίζει

Πέρασα απ' τα μέρη σου σαν πληγή ανοίγει,

η άπνοη συγγνώμη σου, σαν κερί που σβήνει,

λίγο νερό σαν δίψασα θέλω να ζυγώσω,

πιο κοντά στο πέρασμα να ξανανταμώσω

Πήρα και ζωντάνεψα έναν ίσκιο γκρίζο,

σαν διπλή ανάμνηση να 'χω να ελπίζω,

ο καθρέφτης έσπασε, το είδωλο ποτίζει,

σαν πουλί η αίσθηση που μέσα πεταρίζει

Δυο και τα χείλη μου σιμά ν' ακουμπήσουν,
το γυμνό της άρνησης ν' αποσαφηνίσουν,

βήματα του δρόμου μου η γνωστή ανάγκη,

βάρκα μες το πέλαγος η στερνή απάτη...