Εξορία

Του Έλληνα η μοίρα, πικρός ξενιτεμός.

Της θάλασσας η αλμύρα,

των αποστάσεων η ελπίδα,

φέρνει κοντά ό,τι του πήρε αλαργινά.

Και η λαχτάρα η πιο μεγάλη γλυκό κρασί για τον απύθμενο καημό.

Νεκρικό αναστάσεως

Σαν πέθανα,
ξεχάστηκα, κάτω από μιαν αγχόνη,
και όλοι τους με θάψανε και με περιφρονούσαν.
Και γιόμισε ο ουρανός πουλιά και ήρθαν τα πάνω κάτω,
και φύσηξε ζεστός αήρ στο κρύο το αλώνι.
Σαν ξύπνησα, στεριώθηκα και φώναξα στον βράχο,
"Βράχε και συ σαν φιληθείς θα 'ρθεις να τραγουδήσεις".

Το άχος του μόνου

Μοναξιά μου μέσα σ' όλα,
μοναξιά και μες το τίποτα.
Είναι σαν να πλησιάζει,
μια εικόνα δίχως σήματα.

Και όταν το άσπρο τριγυρίζει,
θα πατιέται, θα μαυρίζει,
είναι χρόνια, είναι μνήμες,
και η λύτρωση αργεί.

Άδειες μνήμες, άδεια χρώματα,
σαν ταμπέλες σε πέτρινα πρόσωπα,
τώρα λείπουν οι ηλιαχτίδες,
φεύγουν φρούδες οι ελπίδες.

Πλησιάζω, ξέρω τη λύση,
σαν πονεί ποιος να τολμήσει,
είναι ευθύνη, είναι ανάγκη,
ξεπερνά την κάθε πλάνη.

Μοναξιά μου μέσα σ' όλα,
είσαι κύμα δίχως κρίματα,
σαν τολμείς και με μουσκεύεις,
λάσπη γίνεσαι και μένεις.