Λάμψη απροσδιοριστίας

Σαν κοίτομαι μόνος μες το ρυθμό της νύχτας ακούω τα πάντα...
Σαλεύω τη σκέψη μου και πλησιάζω σε ώρες δύσκολες σε αυτό που με γυμνώνει.Λέω την αλήθεια τέτοιες στιγμές, παθιάζομαι απρόοπτα και γίνομαι ειρμός...Αναμμένω την ίδια την αίσθηση κοντά της να με πάρει.Αραδιάζω τα φρόνιμα και κρεμώ στον τοίχο της καρτερίας το μόνο που δεν δέχτηκε να με αποκοιμίσει, την κρυφή μου λέξη...
Δεν θα μαρτυρήσω πουθένα αυτό που απασχολεί τη μοίρα και το καημό, οφείλω να κρατήσω κειμήλια τα βρώμικα δωμάτια της ντροπής και της νιότης, σε αυτά όπου η απόλαυση ξεπερνά τις κάμαρες της νόησης και της ελευθερίας.
Κοιτώ στο πλάι και αντικρύζω το ρολόι...Ο χρόνος περνά και τα λεπτά που χάνονται θυμίζουν τη μορφή...Μια ατέρμονη και μισοσκοταδιασμένη ευθύνη με κρατάει απόψε για άλλη μια φορά στα πατήματα τα οριστικά και τα θαμμένα...Εδώ βρίσκομαι, μου ψυθιρίζει...Είμαι η φωνή του ρυθμού που θυσίασες απόψε, είμαι η κόγχη όπου ξέχασες να αναζητήσεις το μόνο πράγμα που σε έκανε να τολμήσεις προκλητικά...Έρχομαι να σε ντύσω, ετοιμάσου άγνωστε να παλέψεις για να βιώσεις τον πόνο του ερχομού...
Όμως δεν φοβάμαι...Και τι που έψαξα στα πιο βαθιά υπόγεια μαζί με την ορμή του απροστάτευτου, που πέρασα τόπους με κοράκια που τραγουδούν το πέρασμα του, εδώ θα παραμείνω!
Θα σείω τη γη ολόκληρη και θα'χω για μάρτυρα πιστό την αστραπή και τη ματιά μου, περιμένοντας να ανέβω στις παρυφές της και να την αγγαλιάσω όπως δεν τόλμησε κανείς...
Μα η μέρα έρχεται...Τι πραττω και τι αποφασίζω;Σκούριασε και το ρολόι, πάγωσαν οι δείκτες, σταμάτησε η ανάσα,το δωματιο αδειασε...
Φεύγω...

Επόμενη στιγμή...

Ήρθε η δρόσος του Φλεβάρη...
Άμα απλώσεις την ομορφιά σου πλάι στο παραθύρι θα διακρίνεις την παγερή της αίσθηση...Έφθασε για να σε προστατέψει μέσα στη μοναξιά σου...Για να σου ψιθυρίσει πως για να αγναντέψεις στα όρη της ψυχής σου πρέπει να ανέβεις ψηλά, με μια αναπνοή και να αντέξεις στο φέρσιμο της...Διότι εδώ δεν χωρούν εικασίες, μονάχα αλήθειες...Να σε σκεπάσει θέλει μέσα στη περηφάνεια σου, να σε ποτίσει άδοξη προσμονή και περασμένες συγκινήσεις, σαν όλα όσα αντάμωσες καιρό...Σε αυτά να παραδώσεις φλέβα, αίμα, την ύπαρξή σου ολάκερη και ακόμη να αντέχεις...Είναι σκληρό το παγωμένο χιόνι και αβύθιστο σαν την μορφή που κυνηγάς απόψε...Γνωρίζεις τη στιγμή, θυμάσαι την ανάγκη, αλλά δεν μπορείς να ξεθάψεις τους ιριδισμούς.Και σαν προφτάσει ο Λαμπερός και σε ζεστάνει, να περιμένεις χρόνους ξανά και υετούς που θα σε στέλνουν απ'αρχής στο ίδιο το γεφύρι...Απο πάνω οι ουρανοί και κάτω σου ποτάμι λάβας δίπλα σε πάγο εκ φύσεως σκαλισμένο...
Με αυτό τον τρόπο να εκφράζεις τις αμέτρητες φωνές σου, δυνατά και ατελείωτα να προσκυνάς μπρος στις αλύγιστες σιωπές σου, και αυτό που θ'απομένει, θα παίρνει τις στάχτες τις ζωής φτιάχνοντας εμμονές της στείρας αυγής, που σαν βράχος θα ριζώνει σε άμορφη γη που μάταια μαστιγώνει...

Μου κράτησε τα χέρια και ένιωσε το παλμό μου, πριν φύγω μακριά στα ξένα της στιγμής...Τι στιγμή...