Ασύμμετρα διάκενα...

Το κοράκι ξαπόστασε στο κλαδί της μοίρας...
Ανάμεσα στον πέτρινο χρόνο και τη χαραμάδα προς την ελευθερία άδραξε την ευκαιρία και σκέφτηκε το μεσοδιάστημα...εκεί που όλα αμφισβητούνται και υπόκεινται στο υπαρκτό και το φανταστικό, εκεί που όλα ζουν σταματημένα και ταυτόχρονα αεικίνητα, σε αυτό το χώρο ορίζει τη στιγμή του...είναι το πέταγμα προς το αιώνιο τίποτα, στο κενό της αδέσμευτης επιλογής, είναι η παραμονή στη μορφή του ορατού, δίλημμα σκιάς και ταύτισης με τον παλαιό κόσμο και τις ανάγκες αυτομόλησης στην εξορία του ποτέ...
Το Άγνωστο της απορίας...
μια κυκλοφέρουσα ερώτηση που η κατανόησή της οδηγεί στο γεφύρωμα της συνοριακής απάτης...δεν υπάρχει εμπόδιο για τον ορισμό της παρανοικής πράξης, μόνο ενα πέταγμα προς την είσοδο της απόλυτης κυριαρχίας...και το κοράκι σωπαίνει ακολουθώντας τη μετανάστευση της άκαρπης σποράς...
Ιδού το μεγαλείο...

Ωδή στον Άδη...

Άνοιξη ευώδιασε...
Τα μαυρισμένα αγριολούλουδα ανθίζουν και η νεκρή φύση ανασταίνεται μες το θάνατό της...
έκοψα και φύλαξα τα καλύτερα, με τα χλωμά τους πρόσωπα και τους σκουρόχρωμους τους μίσχους...
μυρωδιά θανάτου που έρχεται...τέτοιο μωσαικό καταραμένο είχε χρόνους πολλούς να με συνθλίψει...κοίτομαι στο βάραθρο της αλήθειας σαν το μόνο λευκό χρώμα του τοπίου...για να ξεδιακρίνω τη χαρά της θλίψης ξάπλωσα σε στρώμα αιώνιο με μετάξι χθόνιο...η θέα συνταρακτική...τι ομορφιά που απλώνεται τριγύρω, τι σιωπή αλαργινή σαν φθάνει μες τη σκέψη μου το θρόισμα του ανέμου, αυτού του νηνέμιου σαγηνευτή που ερωτοτροπεί στο κάλεσμα του λαξευτή εφιάλτη, που σπαράζει στα σκαριά του αγέραστου μουσηγέτη, του ταξιδευτή του μακάριου ωκεανού...
Θαρρώ πως η στενοχώρια ξεπέρασε τα πάθη και αφέθηκε ο ύπνος της σαν έρημη σαγήνη, που όπως και αν την προκαλώ, με όποιον τρόπο και αν την προσελκύω, σωριάζει στα λυπόψυχά την άναστρη ματιά της...που έχει για οδηγό τη βάρκα της στυγός, σαν ατενίζει ακίνητη την άναρχη αρχή της και κορυφώνεται αλύγιστη σαν έρμη καταδίκη...που με σκορπάει απατηλό, σαν με τυφλώνει το ισχνό, της θέας το μέγα σκότος...
και έσκυψα και φίλησα της γης το θείο λιβάνι...

Βήματα πεπρωμένου...

Σε αντίκρυσα στο στένωμα του δρόμου...

να περνάς σαν ανοιξιάτικη ανάσα, σαν κάλεσμα του πεπρωμένου...τόσο συχνά να βλέπω τη μορφή και να μη τη νιώθω, τόσες αυγές να μνημονεύω τα δυο σου γήινα μάτια, δροσοσταλίδες να φέγγουν λαμπυρίζοντας τα όνειρα τα μαύρα και τώρα η επετειός μου φύλαξε το φιλί...το δωδέκατον της τρίτης, αυτό με σημαδεύει...εκεί που όλα χάνονταν, ξανά με τη φωνή σου μνημονευονται στο στένωμα του δρόμου, μα ναι...
εκεί ήταν που άκουσα στο ίδιο μέρος την πρώτη, την αληθινή, τη φωνή του μέσα που γνωρίζει οτι δεν θα 'ρθει, ο έρωτας πιο κρυστάλλινος και ας ειν' και μιας ημέρας...που γάργαρο ξεχύθηκε το πάθος του φιλιού του και ύστερα πως χάθηκε η ψυχή στην άδεια ημέρα, που όσο και αν προσκύναγα χαρά δεν θα μου ερχόταν, μα τώρα σαν σε ξέχασα μου έστειλες το άνθος...που 'χει για άρωμα μεθυστικό το όμορφο που ειν' δωσμένο...

Είναι σαν θάλασσα η μούσα μου, τη νιώθω σαν ταξίδι με το χέρι τεντωμένο...για ν'αγγίξω το μοιραίο της το μήπως...

Αβέβαιη προσμονή

Σε νιώθω ανεξήγητα κοντά και επιλέγω να ταξιδέψω για να διαβώ κάθε προσμονή ζωής...
και φεύγω τώρα, να συνεχίσω στη βροχή, σε κάθε δάκρυ που μου φέρνει τη στιγμή, αυτήν που θα ήθελα να αγγίξω...
μες το μυαλό μου...υπάρχει ο ρυθμός, που προκαλεί της αναγέννησης το φως, κοιτάζοντάς με απορημένα...
Έλα...στη μοναξιά μου και ζήσε την ατέρμονη χαρά μου, γιατί δεν μπόρεσα να εξηγήσω σε κανέναν τα λόγια που διαφύλαξα για εσένα...
Προσήλθαν οι ώρες και πέρασαν οι εποχές, χαριζοντάς μου αβέβαιες ευχές που δεν μπορώ να εκπληρωσω...
Και νυχτωμένος στην αυλή, διώχνοντας κάθε ηδονική σκηνή σε κρατώ εξευγενισμένα, και δωρίζω σε εμένα το μόνο αθώο ψέμμα που με έφθασε στο όνειρο, σαν βίωσα εσένα...