Ο θρόνος του Δία

Ψηλά στα ουράνια και σε λάμπων αιθέρα, στέκεις συ ω θρόνε του μεγίστου των θεών, που ατενίζεις τις τύχες των θνητών, σαν υφαίνουν την ευνομία των ή τις πράξεις τις ηρωικές των και μεταβαίνουν από το σύμπλεγμα του Ωρίωνος και του Κυνός εις την αγόρευσιν και την σπατάλην του λιγοστού τους χρόνου, εισερχομενοι εις οδούς λαμπαδιζουσες υπό τις φωνές του Παρμενίδου που με το άρμα του συμπλέκει το ειν του λόγου και κομψά αποστέλλει τους ήχους του πατρώου των υψίστων τόπων.
Στολισμένε υπό νεφέλες, στέρεε και δεινοκράτιστε, λαξευμένε και αρμονικέ υπό αναλογίες χρυσίζουσες, αναμένω σε τη λάμψην σου, στης Πελασγικής των Δαναών συνέχεια…

Όνειρα πυθμένος

Ίσως τα όνειρα να ξέρουν οτι τα πάντα είναι ποτάμια που στερεύουν, και διαλέγουν τον δρόμο που απρόσκοπτα προβλέπουν, βαθειά μες τη ψυχή τον τελικό πνιγμό ατέρμονα, γυρεύουν.