Κλειστό απέραντο

Είμαστε μέσα σε έναν ωκεανό με όρια και κολυμπάμε...

Νομίζουμε ότι έχουμε τον έλεγχο μα τώρα δεν μιλάμε,

Για όνειρα που αντιληπτά δεν έγιναν,

για ειρμούς και ψευδαισθήσεις...

Σαν όλες μας τις ενδείξεις, που αντιπαλεύουν τη μία όχθη με την άλλη

Και μας γεμίζουν με νερό βαθαίνοντας την δυσκολία μας την κάθε ακτή να δούμε

να κολυμπούμε ασταμάτητα, κοπιαστικά, να δένουμε το κορμί μας,

ριζωμένοι στον βυθό να μην μπορούμε να δούμε ούτε εικόνες της στεριανής θεάς,

μα ούτε και τον βυθό...

Να είμαστε μάρτυρες της ανάμνησης που κάθε λεπτό σαν χάνεται,

ξεχνώντας την γη και την ακτή που μας δίνει την όμορφη ακμή

και την επιλογή τα πόδια μας να στερεώσουμε και να υψώσουμε,

το ανάστημα μας μέχρι τον ήλιο, τα χέρια μας να ενώσουμε...

Μα φθάνοντας μόνον ένας στην ακτή φώναξε "Στάχτη είναι η ζωή"!

Πως μας αντέστρεψαν τις λογικές και τις ιδέες, τις πλάνες μας τις ειμαρμένες,

Στεριά δεν υπάρχει! Ένα όριο μονάχα με ολίγες πέτρες και ένα χείλος αδειανό...

Και το νερό αυξάνεται, τελειώνει την ακτή...

Οι πέτρες βότσαλα γίνονται και οδηγούνται στον βυθό...

Ας επιστρέψουμε λοιπόν, στον κόσμο θαλασσοδέρνοντας στο κύμα,

με την γροθιά μας, μαύρο κύμα...

Και σήμα η ψυχή μας, στις ακολουθίες των νεοφερμένων φάρων τη σιγή...



photo © Julia Zakharyan