Προειδοποίησις

Εννέα χρόνια...
Πάει καιρός, Μαρία Νεφέλη.
Πάει καιρός, τόσος οδυρμός!

Σ' ακολουθούσα σαν μια καρφίτσα και κρεμόμουν από τις λέξεις των χειλιών σου να βρω κάποια αλήθεια,
σαν με στοιχειώνει ακόμα εκείνο το βιβλίο, ιερή βίβλος κρυμμένη θαρρώ μέσα σ' έναν κόσμο ειρωνικό...
Πουκάμισο αδειανό του ποιητή σου τα οράματα, όλα για τέτοια μιλούσες και θορυβούσες,
τις γειτονιές ολάκερες με την μορφή σου
και η φωνή σου διαμάντι καθαρό έπλεκε κύματα με τον καπνό...

Μιλούσες για αίσθηση, μιλούσες για έργα θαυμαστά
και το τσιγάρο σου, καύτρα σαν γινόταν έκαιγε όλα αυτά
σαν κάθε φορά, της λογικής σου κάθε φως γινόταν σκοτάδι ανήμπορο.

Και έφυγες Μαρία Νεφέλη,
Δίχως μια λέξη - ενώ γεμάτη λόγια ήσουν -
Και μετά σκόρπισες αίσθηση και σκέψη σε άλλους δρόμους,
άλλοι κομπάρσοι αφέθηκαν στον εντυπωσιασμό.

Και απ' το πολύ πιοτό,
Καθάρισε η μνήμη μου και έγινες σιγή,
σαν το κρασί που όταν ξυπνάς και η ευφορία έχει φύγει, ξεχνάς και κάθε ατόπημα που ήταν μοναχό...