Οι ψηφίδες
στο πάτωμα κινούνται σαν να είναι γιορτή,
πόσο σωστή
επιλογή όταν τα όνειρά τους έρχονται
κοντά.
Και απ' τα
ψηλά, υφαίνεται η λογική και γίνεται
στοργή,
που αγκαλιάζει
κάθε απόλαυση σαν όμορφο φιλί.
Υπάρχει η
μορφή, υπάρχεις και εσύ...
Σαν βρίσκεσαι
παντού μες τις ψηφίδες της ζωής,
κινείσαι σαν
παλμός που εφεύρει την αυγή.
Αυγή δοσμένη
μες το φως από την προερχόμενη σιγή.
Άσπρο και
φέγγος σαν μαρμάρινη θύραˑ
του δώματος η αλμύρα
κατάλοιπο
κενό,
σαν δεσμίδα
που βρίσκει το μέρος του μυαλού,
ολάκερου
συμβολισμού, το απάνθισμα της άδειας
μοίρας
ολόκληρου
του πρώτου αείζωου αφουγκρασμού.
Οι ψηφίδες
πλησιάζουν κοντά,
όμως ποτέ
όσο κι αν ελπίζουν δεν θα βρίσκονται
ζωσμένες,
λουσμένες
σαν το αγέννητο, το πρώτο μέγα φως.
