Το μέλλον του παρελθόντος

Κάπου εδώ προχωρώ. Τριγυρνώ σε θύμησες για χρόνια.
Το ποτάμι θα ξανασκαφτεί για να παρασύρει τα πάντα.

Λήθη και οδυρμός,
το μέγιστο το πρώτο φως.

Αιτία αφημένη, στο μέλλον πλέον ξεφτυσμένη.

Φεύγω τώρα, βιάζομαι.
Νυχτώνει σαν αφουγκράζομαι,
ήχους χαμηλούς που ακούω μόνον εγώ.

Εμένα αφορούν τα μελλούμενα.
Ντύνομαι και φεύγω.
Βιάζομαι πολύ.

Κρυώνω μες τη νύχτα, μόνος.

Εξιλέωσις

Και αν οι χρόνοι επέρασαν...
Δεν άλλαξε το σημαντικότερο όλων.
Η αγία αίσθησις.
Ο λογισμός της βέβαιος και αέναος.  Σαν φορεσιά επώδυνη προσφέρει το επόμενο που είναι ζωντανό.