Επέτειος

Πνιγμός στη θάλασσα της εξιλέωσης...
Οραματίζομαι τον βυθό πριν ξεκουράσω τα δυο μου μάτια και βυθίζω τις σκέψεις στο απέραντο θαμπό της ψυχραιμίας.
Να εισέρχεται αλμυρό το νερό της υπενθύμισης και να καίει την αναπνοή μου, να με αναστατώνει, να με ξεριζώνει...
Ισχυρός, σαν αμέθυστος, θα βουρκώνω με τη σειρά κάθε όνειρο για να αντέξω την αλήθεια της βίωσης.
Από βέβαιο πνιγμό...ναι...
Για να ξεπλυθεί το παρελθόν πρέπει να περάσουν χρόνοι τρεις.Να με πληγώνει και να με κατατρώει η επιθυμία για σπαραγμό.Το κορμί να επιπλέει και το πνεύμα να διαπρέπει στην άβυσσο.
Κάθε επόμενο κύμα να είναι και πιο τελειωτικό.Ποτέ κανείς να μη ξέρει την ύπαρξή μου, να κρυφτώ αλαργινά, να αποσβηστώ...

Όταν πέρασαν χρόνοι τρεις, έμαθα να αναδύομαι...

Ο Χρόνος διχάζει...

Η ψυχή την ώρα της δημιουργίας, είναι σαν ένα σβησμένο κάρβουνο, που κάποια αόρατη επίδραση, όπως ένας αβέβαιος άνεμος, το ξυπνά σε μια λαμπρότητα παροδική...

Κάθε ύπαρ και κάθε όναρ έχει τη λογική του και τα δικά του όρια και δεν υπάρχει λόγος φανερός για να είναι το ένα πιο είναι απο το άλλο...

Το ύπαρ είναι η παγιότητα, το όναρ εμπειρία διαφυγής απο τα δεσμά του χώρου και του χρόνου...

Ο πέλεκυς ασήκωτος...η θωριά της λάμψης λησμονιέται και ξημερώνεται αλάλητη...

Αγγίζω...

Τα χέρια μου είναι γυάλινα...
Μέσα στο κόσμο όπου διάλεξα να επιζήσω ακόυμπησα τους καθρέφτες και αντίκρυσα το πρόσωπό μου...
Χαρακιές γεμάτο απο τα κρύσταλλα του χρόνου, όλα έσπασαν, κομμάτια έγιναν, θρύψαλλα του φόβου...
Για το Χρόνο...
Ταξιδεύω και χάνομαι, αρωματίζω τις αισθήσεις με αυταπάτες που με έμαθαν να ξεψυχώ κάθε φορά που ένιωθα την αλήθεια...Δοκίμασα να πλησιάσω την δροσερή στάλα και να γευτώ τα πάθη τα κρυφά, τα πιο μεγάλα...Για να υπάρχει η αλυσίδα της στάθμης σφιχτά τυλιγμένη γύρω μου και να νιώθω τη πνοή σου να μου στερεί τα όμορφά σου...
Παγίδα του σταθμού και δακρυά που με ποτίζουν ρόδινο ξεψυχισμένο αίμα, να τριγυρνώ χωρίς ελπίδα μα να προφταίνω το επόμενο...Η Θάλεια και η Αργώ δυο στεφάνια ατύλιχτα και πρόχειρα καμμωμένα, συντροφιά με τη μουσική της θλίψης ατενίζουν τη μορφή σου...και δειλά όπως προσπέρασες την άκαρδη σου γειτονιά και βροντόφωνα και ξεχασμένα άφησες μόνο ένα σπάγγο να κρέμεται.Γιατί να αναμμένω το επόμενο φεγγάρι, ο καιρός πέρασε, δε προφταίνω να πάρω το πρώτο σημάδι που έρχεται και να το βυθίσω εμπρός μου...Η Ώρα και αν το εξέχασε δεν έχασα το φως μου...
Σε ευχαριστώ...