Η ψυχή την ώρα της δημιουργίας, είναι σαν ένα σβησμένο κάρβουνο, που κάποια αόρατη επίδραση, όπως ένας αβέβαιος άνεμος, το ξυπνά σε μια λαμπρότητα παροδική...
Κάθε ύπαρ και κάθε όναρ έχει τη λογική του και τα δικά του όρια και δεν υπάρχει λόγος φανερός για να είναι το ένα πιο είναι απο το άλλο...
Το ύπαρ είναι η παγιότητα, το όναρ εμπειρία διαφυγής απο τα δεσμά του χώρου και του χρόνου...
Ο πέλεκυς ασήκωτος...η θωριά της λάμψης λησμονιέται και ξημερώνεται αλάλητη...
No comments:
Post a Comment