Σοφία αναλάμπω στο τόλμημά σου...

Σαν αναμμένει μέσα μου η σκέψη, μια βλεφαρίδα μόνο απο το φως σου αντικρύζω, και είναι η μαγεία της ματιάς σου μια ζωή που δεν ορίζω, όσο τα όνειρα μου στέλνουν τη λαχτάρα της μορφής...
Και το αβέβαιο απόψε λογαριάζω της αφής σου, σαν στέκεσαι μοναδικά σαν μια ελπίδα
της αυγής μου, που τριγυρίζεις σαν ευχή που νοσταλγούσα εγω μαζί σου, την κάθε άνοιξη που πρόσμενα να φέρνεις λατρευτά...
Σε προσεγγίζω και κοντά σου είναι που νιώθω μια ανάγκη, να σου μιλήσω με τις λέξεις που θυμίζουν την αγάπη, αυτήν που θέλοντας να φτάσω και με στέλνεις σε άγιο βράδυ, τυλιγοντάς με στις ανάσες που με έζωναν καιρό...

Δώδεκα οι ημέρες και καρτερούν οι χτύποι, οι δρόμοι μας μονοιάζουν ή τώρα μας διχάζουν...;

Βήμα στερνό και απάτητο...

Σεισμός...
Η αστραπή που σκάει στη γη...

Χτυπάει με δύναμη φοβερή το σκότος του μυαλού μου...
Ολημερίς με κυνηγάει...και πίσω μου στάχτη πετάει...και κοντοστέκεται η θέληση στης νιότης το γκρεμό...Πως σε αναζητώ, πως σε προκαλώ...εσύ αντίκρυ μου σαν ερθεις στο χτύπο της ζωής χορεύεις...

Αν είναι της ώρας γιατρικό ο πυρετός που ανεβαίνει, μέσα στης πάλης το λυγμό σαν λεβεντιά με περιμένει...