Αβέβαιη προσμονή

Σε νιώθω ανεξήγητα κοντά και επιλέγω να ταξιδέψω για να διαβώ κάθε προσμονή ζωής...
και φεύγω τώρα, να συνεχίσω στη βροχή, σε κάθε δάκρυ που μου φέρνει τη στιγμή, αυτήν που θα ήθελα να αγγίξω...
μες το μυαλό μου...υπάρχει ο ρυθμός, που προκαλεί της αναγέννησης το φως, κοιτάζοντάς με απορημένα...
Έλα...στη μοναξιά μου και ζήσε την ατέρμονη χαρά μου, γιατί δεν μπόρεσα να εξηγήσω σε κανέναν τα λόγια που διαφύλαξα για εσένα...
Προσήλθαν οι ώρες και πέρασαν οι εποχές, χαριζοντάς μου αβέβαιες ευχές που δεν μπορώ να εκπληρωσω...
Και νυχτωμένος στην αυλή, διώχνοντας κάθε ηδονική σκηνή σε κρατώ εξευγενισμένα, και δωρίζω σε εμένα το μόνο αθώο ψέμμα που με έφθασε στο όνειρο, σαν βίωσα εσένα...