Βήματα πεπρωμένου...

Σε αντίκρυσα στο στένωμα του δρόμου...

να περνάς σαν ανοιξιάτικη ανάσα, σαν κάλεσμα του πεπρωμένου...τόσο συχνά να βλέπω τη μορφή και να μη τη νιώθω, τόσες αυγές να μνημονεύω τα δυο σου γήινα μάτια, δροσοσταλίδες να φέγγουν λαμπυρίζοντας τα όνειρα τα μαύρα και τώρα η επετειός μου φύλαξε το φιλί...το δωδέκατον της τρίτης, αυτό με σημαδεύει...εκεί που όλα χάνονταν, ξανά με τη φωνή σου μνημονευονται στο στένωμα του δρόμου, μα ναι...
εκεί ήταν που άκουσα στο ίδιο μέρος την πρώτη, την αληθινή, τη φωνή του μέσα που γνωρίζει οτι δεν θα 'ρθει, ο έρωτας πιο κρυστάλλινος και ας ειν' και μιας ημέρας...που γάργαρο ξεχύθηκε το πάθος του φιλιού του και ύστερα πως χάθηκε η ψυχή στην άδεια ημέρα, που όσο και αν προσκύναγα χαρά δεν θα μου ερχόταν, μα τώρα σαν σε ξέχασα μου έστειλες το άνθος...που 'χει για άρωμα μεθυστικό το όμορφο που ειν' δωσμένο...

Είναι σαν θάλασσα η μούσα μου, τη νιώθω σαν ταξίδι με το χέρι τεντωμένο...για ν'αγγίξω το μοιραίο της το μήπως...