Ωδή στον Άδη...

Άνοιξη ευώδιασε...
Τα μαυρισμένα αγριολούλουδα ανθίζουν και η νεκρή φύση ανασταίνεται μες το θάνατό της...
έκοψα και φύλαξα τα καλύτερα, με τα χλωμά τους πρόσωπα και τους σκουρόχρωμους τους μίσχους...
μυρωδιά θανάτου που έρχεται...τέτοιο μωσαικό καταραμένο είχε χρόνους πολλούς να με συνθλίψει...κοίτομαι στο βάραθρο της αλήθειας σαν το μόνο λευκό χρώμα του τοπίου...για να ξεδιακρίνω τη χαρά της θλίψης ξάπλωσα σε στρώμα αιώνιο με μετάξι χθόνιο...η θέα συνταρακτική...τι ομορφιά που απλώνεται τριγύρω, τι σιωπή αλαργινή σαν φθάνει μες τη σκέψη μου το θρόισμα του ανέμου, αυτού του νηνέμιου σαγηνευτή που ερωτοτροπεί στο κάλεσμα του λαξευτή εφιάλτη, που σπαράζει στα σκαριά του αγέραστου μουσηγέτη, του ταξιδευτή του μακάριου ωκεανού...
Θαρρώ πως η στενοχώρια ξεπέρασε τα πάθη και αφέθηκε ο ύπνος της σαν έρημη σαγήνη, που όπως και αν την προκαλώ, με όποιον τρόπο και αν την προσελκύω, σωριάζει στα λυπόψυχά την άναστρη ματιά της...που έχει για οδηγό τη βάρκα της στυγός, σαν ατενίζει ακίνητη την άναρχη αρχή της και κορυφώνεται αλύγιστη σαν έρμη καταδίκη...που με σκορπάει απατηλό, σαν με τυφλώνει το ισχνό, της θέας το μέγα σκότος...
και έσκυψα και φίλησα της γης το θείο λιβάνι...