Σμίξη ετερώνυμη...

Και σαν προσπάθησα ν' ανέβω, να ευχηθώ, να πάω να προκόψω,
αντίκρυσα της άνοιξης το πιο λιτό λουλούδι...

Φλισκούνι αμάραντο και ευωδιαστό που μέθυσε το κόσμο όλο, ήταν το πνεύμα σου τ' αστείρευτο...πυρετός, που μέσα του δεν χώραγε κανένας δισταγμός που σα να μην ήθελε να αποτρέψει της ώρας το μέγα πάθος, και απρόσιτος σαν ύστατος γκρεμνός που φύλαγε ακυρίευτος ο χείμαρρος που όρισες μονάχος...

Μα θα 'ρθει η μέρα, θα ζυγώσει η στιγμή που όλα ξανά αιθέρας θα γίνουν και αστρόσκονη διαυγής και τότε η μνήμη θα φέρει το φέγγος της πληγής που σου έμαθε να ζεις και δόξα να ζητείς...σαν τον αγέρα να ξεφύγεις μακριά, σαν τη βοή του ατάραχου να ντύσεις τη θωρριά και πάλι αδαμάντινος να ορίσεις τη πορεία, που εσύ ποτέ δεν δέχτηκες τον οίστρο μ' ευκολία και απέρριψες της λησμονιάς τ' απέραντα τα μεγαλεία...

Εγώ σε κυνηγώ..εγώ σε αποδιώχνω...γιατί είσαι γλυκό πιοτό και εγώ σκληρός σαν πόνος...