Σκεπάσματα σιγής...

Γιατί...;Να στέκεις προσμονή...Γιατί...;να γίνεσαι φωνή...
που απ' τα σκεπάσματα τα βράδια σαν ποθούσα, το σαγηνευτικό, μυροβολο κορμί σαν το κρατούσα...κι ύστερα...
κορύφωση στιγμής, που ήρθες σαν δώρο μουσικής, για να ηχήσεις στα απρόσμενα γιατί...

Ουτοπία

Μέσα στη χαρά τα σύννεφα πως με προσεγγίζουν, σε κήπους της χαράς γυρεύω το αιώνιο μυστικό...ορίζοντες χρωματιστοί με ήχους του ανέμου που θυμίζουν, οτι έφτανα ψηλά στα αιθέρια που είναι ζηλευτά...

Χαλασμένη πυξίδα...

Βρισκόμουν στα βουνά ψάχνοντας τη θάλασσα...σε μια σχισμή ενός βράχου αμίλητου βρήκα το κυκλάμινο του χειμώνα...
με καλεί στα υψηλά φέρνοντας με χαμηλά...
θαλασσινή λοιπόν η αύρα σου, μες την αλμύρα βουτηγμένη η σκέψη και η έννοια σου ταξίδι σε λιμάνια που δεν εχουν αγκυροβόλι και ορίζοντα κυρτό...

Ανέβηκα στη κορυφή και μ' έβρεξε το κύμα...

Ακλόνητος

Για εσένα η λέξη σαν γράφεται, απόψε γνωρίζεις ποιος είσαι...Άνεμος μες τους ανέμους, φλόγα μες τις καυτές ανάσες, θάλασσα τραγουδισμένη απο Σειρήνες, νύχτα ονειρική δίχως αγγέλους και το πρόσωπο θαμπό...Η φωνή κρύσταλλο σαγήνης και η πορεία της στιγμής πλάγιασμα λήθης...
Γεύση και άρωμα ορίζουν τη σιγή στην άδεια ώρα, μετά τη μπόρα...


Ήλιος, ο ακούραστος ιχνηλάτης...

Αναπόληση...

Δηλητηριάτηκα...σε χρόνους δίσεκτους βρήκε η καρδιά να σταματήσει, μία υπαιτιότητα και λάθη που στηρίχτηκαν στην αναβίωση της αλήθειας...παγετός σκεπάζει το αίσθημα της ανάγκης και πότε θα βρω πυξίδα και προορισμό, πότε θα περιπλεύσω τον κυλιομενό σου κόσμο...;αργώ ακόμα, μη ρωτάς...στέγνωσε η αλμύρα στο ρούχο το δαρμένο και το βότσαλο καθρεφτίζει τη γύμνια τη σκληρή...

Γράφω και δεν υπάρχω...δεν προσεγγίζω τη γραμμή όπως ξέκρινα το σώμα το αγιασμένο...

Ενόραση...

Χάνομαι και φεύγω στο σκοτάδι που φέγγει απο μακριά...η μνήμη φέρνει τα σημάδια σαν με προσεγγίζουν τα βουνά...κλεισμένος έρχομαι στην άκρη και δύναμη να στείλω δεν μπορώ, σε αυτό το τζάμι που με κρύβει σαν γίνεται καθέφτης απατηλός...και ξαναζώ...την όμορφη στιγμή που πλάγιασε σε στρώμα ηδονής, σε αποτσίγαρα κοιμάμαι άνυδρης και ξεραμένης γης, σβηνώ το φως και τα μάτια ονειρεύονται παλάτια του χρυσού, την άγια αίσθηση του απρόσμενου τέλους στην πύλη του πνιγμού...