Ο γυρισμός

Ξύπνα Αστραπόγιαννε ορθά, φόρεσε τ' άρματά σου,
απόψε φεγγάρι δεν κοιτά του μνήματος τη χάρη,
φέξε και για φανάρι σου, άπλωσε το σπαθί σου,
ασημοκέντητο χτυπά, των κεφαλών το βράχο...
Μ' αίμα στα χείλη σου κινάς να πας να συντροφέψεις,
του αμούστακου παλληκαριού τα δεξιά τα σπλάχνα,
σύρε και φύγε για βουνά, αητός σε περιμένει,
να σε προτάξει για στερνή μαχη να διαφεντέψεις...
εκεί ψηλά στα ονομαστά κρυστάλλινα γιοφύρια,
εφύλαγες την κλεφτουριά και έσπερνες συντρίμμια,
και την τραχιά σου αρματωσιά επλήγησε το βόλι,
πριν καν εσύ σταθείς κομψά στου Χάρου το ρολόγι,
τρέχει το αίμα καταγής κι ευχής αναστενάζεις,
η κάρα σου να φυλαχθεί πριν σκύλος σε κοπάσει,
ν' ανοίξει λάκκος καταγής, βαθύς εν τω σπηλαίω,
να μπεις εκεί ν'αναπαυθείς στο αιώνιο μοιραίο...
και πριν προφτάσει η ψυχή στα χείλη να κοπιάσει,
κόβει την κάρα με σπαθί δικαίως την φυλάσσει,
σε μέρος χιονοσκέπαστο, ώσπου να τηνε φτάσει,
η σάρκα της ολοταχώς, θα λιώσει, θα ρημάξει...

Χαίρε Λαμπέτη θηρευτή, λεβέντη, αλλοπαρμένε,
κοιμάται ο Γιάννος ήσυχα και τα ελάτια κλαίνε...