Δίαυλος

Το παράθυρο μισάνοιχτο και η δροσιά μοναδική...

Η εικόνα της αίσθησης αγκαλιάζει τη νότα του ανέμου...

Το κλειδί της άνοιξης καμωμένο από ιαχές πουλιών πεταρίζει σαν αγνοστόλιστο νέφος στην έννοια της μεγαλοσύνης του στιγμιαίου...

Φέγγει η ρόδινη αυγή, ασημίζει η σελήνη...

Η σμίξη του λυτρωτικού διέρχεται απο το σώμα και γίνεται αστέρας διαυγής και αφανής...

Καρτεράει το στόμα να τραγουδήσει στην σκάλα που υψώνεται στο στερέωμα της αλήθειας...

Σμίγει η φυγή με τη ζωή, σκαρφαλώνει στην πέτρα του ονείρου...

Αγναντεύει το σύνορό του, καταπιάνεται με τον ορισμό της σιγής...

Τα βήματα ζωγραφίζονται στον ορίζοντα...

Ανάληψη ζωοδόχων ψυχών...επιμονή των απύθμενων ειρμών...

Ανάσταση ευφάνταστων στιγμών...

Αυγή διαύλου φωτεινής επανένωσης του σημαδιού στη μνήμη...

Σκιές ονείρων οι πράξεις αισθημάτων...καλπασμός και αγαλλίαση στο αποτύπωμα του αλαργινού...

Το παράθυρο άνοιξε...