Η νήσος της επιλογής

Άδεια σώματα περιφέρονται παντού...Σαν μνημεία λήθης, χορεύουν στην κατεύθυνση της ουτοπίας...

Τουλάχιστον, ξέρω ποιος είμαι...

Η μνημοσύνη με αγκαλιάζει ακόμα και όταν η ελπίδα ξενοκοιμάται στις χώρες της αποπλάνησης...

Το τώρα που δεν θα 'ρθει ποτέ σεργιανίζει μοναχό και κρυφακούει...

Νομίζουν ότι ευχάριστα περνάει το βιος τους από το πηγάδι του σκοτεινού φωτός...

Όμως το φάσμα αναδιπλώνεται και περιμένει σαν μελανή οπή...Έτοιμο να καταπιεί κάθε επιθυμία, έτοιμο να αφαιρέσει ζωές σε λειψά σήματα...

Να γνωρίζεις ποιος είσαι, αυτό μετρά, διότι η ώρα έρχεται...Και όταν φτάσει, δεν θα προλάβεις να ρωτήσεις ποιος δρόμος σε υπέταξε και σε αφάνισε λιτό...