Χάνομαι και φεύγω στο σκοτάδι που φέγγει απο μακριά...η μνήμη φέρνει τα σημάδια σαν με προσεγγίζουν τα βουνά...κλεισμένος έρχομαι στην άκρη και δύναμη να στείλω δεν μπορώ, σε αυτό το τζάμι που με κρύβει σαν γίνεται καθέφτης απατηλός...και ξαναζώ...την όμορφη στιγμή που πλάγιασε σε στρώμα ηδονής, σε αποτσίγαρα κοιμάμαι άνυδρης και ξεραμένης γης, σβηνώ το φως και τα μάτια ονειρεύονται παλάτια του χρυσού, την άγια αίσθηση του απρόσμενου τέλους στην πύλη του πνιγμού...
7 comments:
very cool.
wow, very special, i like it.
thats amazing story.
yeah! its much better,
im your favorite reader here!
Ο καπετάνιος άραξε αρόδω με την ξεθωριασμένη μνήμη του. Ξεθώριασε η νυχτα κ η πύλη του πνιγμού ξεθώριασε... Δεν έχουν φόβο τα βαθιά νερά όταν μετά από τόσες απειλές πνιγμών συντροφιά του αχώριστη έχει κάνει γοργόνες...
Post a Comment