Αφύλαχτος

Ώρες...
και είμαι η απόδειξη σκληρή που ζει, πως η απάτη τρέχει...

Κενοτάφιο...

Ποτέ δεν μ' ερωτεύτηκε η ζωή...
ποτέ δεν με αγάπησε η ψυχή...
σαν βάρκα ξύλινη με ρότα το όνειρο διασχίζω κόσμους για να λυτρωθώ.σαν άμοιρος ιππότης λαξεύω επιθυμίες και μόνος μου βαδίζω.
κοντά στο τέλος του φέγγους κραδαίνω γνώση αλλιώτικη και τρέφω στερνές ελπίδες.

για το υπόλοιπο που στέκεται ορθό συνεχίζω...για το απερίγραπτο που δεν έχει φωνή κρύβομαι σε κάσα ιερή και περιμένω το νέο κόσμο.
δεν θα έρθει να με πάρει η άμαξα της νιότης...
το έμορφο έφυγε νωρίς...

Δόξα και στεναγμός...
Ωμέγα...

Μονοπάτι

Εσώπασε σφόδρα ο υετός που πάσχιζε να τον πνίξει,
απ' τις παγίδες αστείρευτων νεφελών που πρόλαβε να διασχίσει...

και πήγε και σκαρφάλωσε στη χώρα του νότου ερήμην,
να προσεγγίσει τις δροσερές σκιές που πήγαιναν μοναχες...

Τίποτε...

Και κάθως πάλι θ' αντικρύσω, το κρύο που πρέπει να νικήσω, να το φορέσω σαν μανδύα, να μου προσφέρει προστασία, και κάθε κόσμου η μαρτυρία μοιάζει μοναδική οπτασία...μεσά στο βλέμμα κενό γεννιέται και η απόρριψη πως μετριέται, σ' ένα ποτήρι ξεχειλισμένο μοιάζει η ζωή κεφάλι πνιγμένο, απο τις πύλες περνάει η δόξα στων αναμνήσεων τ' αλύγιστα τόξα, κοίταξε τώρα το είδωλό σου, έρχεται η ώρα ν' αφήσεις το φως σου...ανοησία και ταλαιπωρία η ευχή που κράτησες σαν αμνησία, παίρνεις μια φόρα στις ράγες πετιέσαι και το κορμί στην άβυσσο...κι εσύ πλανιέσαι...

Σάλπισμα

Όμορφα που ηχούν τα πέπλα έξω...
καλπάζει...έρχεται να μας πάρει...

δεν κυνηγας τη γεύση;
δεν αισθάνεσαι τη μουσική;
δεν βλέπεις τον τοίχο;
δεν λογίζεσαι τη καρτερία;


δεν ορκίζεσαι αποστροφή;


η μέρα σβήνει στη δροσιά του...
λουσμένος μες το αθώο φως μαρτύρησε η αλήθεια και βρέθηκε το στείρο κλειδί...

Θηλειά

Αδιέξοδο...
τριγμός στα κασώματα του υπογείου και αναστροφές που ξυπνούν την έξαρση της παραίσθησης που προκαλεί αποπροσανατολισμό...
γεννιέμαι και πεθαίνω στο σκότος της ασύνδετης μανίας και αλληλοστρέφομαι σε όρια που γίνονται απειλή...
η μελάνη σκορπίζεται στους τοίχους της κραυγής και η άπνοια παραμονεύει στο κάθε πλησιασμά της...
το φως δεν ανοίγει ποτέ γιατί παραμονεύει η ροή του ερυθρού που σοκάρει...
ο ιμάντας του ορίου στενεύει και η πλάνη παραμονεύει την τελική της αναλαμπή...
κι ύστερα...

Σιωπή...
βαθειά, περίλυπη, ανάληψη ιερή...

στο πρώτο βράδυ ένιωσα θεός, στο τελευταίο ίδιος σαν παγετός...
κρυώνω, μακριά πως φεύγει η ιερή, στιγμή απόηχου ενος γερικου παλμου...

Επιστροφή...

Άκου την πνοή...

Πάρε με μαζί...

ταξίδι η στιγμή...

τον πόθο αναζητεί...

στα απέραντα, τα αλαργινά...

γυρεύει ο ήλιος συντροφιά...

την μέγιστη να καρπωθεί...

υψίστη αναμονή...


χρυσοκέντητο το ύφασμα, δώρο,
θέλω να φορέσω το κόσμο όλο,
πάνω στο κορμί η μοίρα σαλεύει, την δυνατή στιγμή....
στ' ουρανού το έναστρο, ξαφνικό σινιάλο,
βλέπω ένα βλέμμα, γαλάζιο φάρο,
να μ' οδηγήσει στη μοίρα του ανέμου, που αναβλύζει ψυχή...

Η καρδιά σου...

Τώρα σαν ζεσταίνει η αλήθεια τη ψυχή, μοιάζει ανοιξιάτικος χειμώνας, ο επερχόμενος...
καταφεύγοντας στη νόηση του περίεργου που δύσκολα φαντάζει πιστευτό, ανοίγω δεξαμενές απόκρυφες για να συλλέξω το χείμαρρό σου που ξεδιψά την ρημαγμένη γη...έστω και μια σταγόνα εάν ποτίσει βαθειά τον σκοτεινό πυθμένα θα ριζώσει το βλάστημα του πόθου, υψώνοντας την λατρευτη στιγμη σε εικονισμα του χρονου...
Μη ζητώντας μεγαλείο αλλά αληθινό, βιωματικό βιβλίο, που μέσα στις ανθισμένες του φυλλωσιές να 'ρθω και να πλαγιάσω, στίχους και ακλόνητες μορφές και αισθήσεις μυρωμένες...

Ιδεατόν...

Κατεβαίνω στην παραλία να ακούσω την αλαργινή βοή, αλλά πάντα ίδια η αχρωμη ιστορία,
ξετυλίγω άδεια τα χέρια και παντοτινά η επιθυμία, σε τέτοιες ώρες οι σκέψεις βουβές σαν τη φωνή,
που δεν ακούγεται η ηρεμία, γιατί το κύμα με καταπίνει με ευτυχία, βυθιζοντάς με εμπρός στην μέγιστη ειρωνία...
κι είναι οι μέρες λουλούδια που σβήνουν, σε άνυδρες στέρνες γυρεύω ψυχή,
που θα με υψώσει στα σύννεφα απάνω, να με ενώσει σαν στάχτη νεκρή...