Η καρδιά σου...

Τώρα σαν ζεσταίνει η αλήθεια τη ψυχή, μοιάζει ανοιξιάτικος χειμώνας, ο επερχόμενος...
καταφεύγοντας στη νόηση του περίεργου που δύσκολα φαντάζει πιστευτό, ανοίγω δεξαμενές απόκρυφες για να συλλέξω το χείμαρρό σου που ξεδιψά την ρημαγμένη γη...έστω και μια σταγόνα εάν ποτίσει βαθειά τον σκοτεινό πυθμένα θα ριζώσει το βλάστημα του πόθου, υψώνοντας την λατρευτη στιγμη σε εικονισμα του χρονου...
Μη ζητώντας μεγαλείο αλλά αληθινό, βιωματικό βιβλίο, που μέσα στις ανθισμένες του φυλλωσιές να 'ρθω και να πλαγιάσω, στίχους και ακλόνητες μορφές και αισθήσεις μυρωμένες...