Κατεβαίνω στην παραλία να ακούσω την αλαργινή βοή, αλλά πάντα ίδια η αχρωμη ιστορία,
ξετυλίγω άδεια τα χέρια και παντοτινά η επιθυμία, σε τέτοιες ώρες οι σκέψεις βουβές σαν τη φωνή,
που δεν ακούγεται η ηρεμία, γιατί το κύμα με καταπίνει με ευτυχία, βυθιζοντάς με εμπρός στην μέγιστη ειρωνία...
κι είναι οι μέρες λουλούδια που σβήνουν, σε άνυδρες στέρνες γυρεύω ψυχή,
που θα με υψώσει στα σύννεφα απάνω, να με ενώσει σαν στάχτη νεκρή...
ξετυλίγω άδεια τα χέρια και παντοτινά η επιθυμία, σε τέτοιες ώρες οι σκέψεις βουβές σαν τη φωνή,
που δεν ακούγεται η ηρεμία, γιατί το κύμα με καταπίνει με ευτυχία, βυθιζοντάς με εμπρός στην μέγιστη ειρωνία...
κι είναι οι μέρες λουλούδια που σβήνουν, σε άνυδρες στέρνες γυρεύω ψυχή,
που θα με υψώσει στα σύννεφα απάνω, να με ενώσει σαν στάχτη νεκρή...
No comments:
Post a Comment