Το φιλί σου...

Αφρώδης οίνος με γεύση συνδυαστική, φρουτώδη, με σπάνια πρόσμιξη εξωτικής λιβυκής απόλαυσης τριγυρισμένο απο λατινική απόκριση και ηλιούλουστη ασβεστολιθική διάταξη...εισερχόμενο στις κοιλότητες του ανεξερεύνητου κόσμου προσδίδει μέθη σαγήνης αποκαλυπτικής, επικαλυπτόμενης γευσιγνωσίας και ευγενικού καλέσματος λήθης...
συνειδητοποιώντας το ανώτερο σύνολο δαμάζεις την αστείρευτη θέληση για το λατρεμένο Όν και βαδίζεις στο σοκάκι της ηρεμίας λουσμένος απο το φως της ύπαρξης που θέλησε να σε πλησιάσει...

Αμήν...

Θάρρος...

Πλησιάζει η έξοδος...

Και πως τυφλώνει το φως...

Μυστικό παντοτινό, φυγαδεύω μαζί μου απαντήσεις και στοχασμούς σαν βρήκε η ώρα την μεγάλη ανάγκη...

Ηλιακή κάθαρση...

Σαν ήλιος ξεχωρίζεις ψηλά απο τα σύννεφα, είσαι πιο πάνω και απο τον ουρανό...
και καθώς δύεις σταματά ο χρόνος και απλώνονται τα χέρια μου στο άυλο φως, για να σε αγκαλιάσω...
και όταν κρατώ το ασβεστο φως ζεσταίνονται τα φυλλοκάρδια της ψυχής μου και υψώνεται η ομορφιά σαν ομορφιά αγνή...
εσύ, μούσα του ουρανού αρμενίζεις σε νεφέλες και ταξιδεύεις με τη βοή του ανέμου στα μέρη της αληθινής επαφής και απρόσμενοι σαν μοιάζουν οι χειμώνες που πέρασαν, τώρα σκορπίζεις ζωή στο πέρασμά σου το αιθέριο σαν την ανάσα της ζωής σου...
και προσμένω την υπαρξή σου...προσμενω τον τελικό προορισμό...προσμένω εσένα...

Μέρες φτώχειας...

Και εκεί που κοιτούσα τον ουρανό και έβλεπα μορφές φωτεινές και πέπλα αγνά να ξανοίγονται σαν περίφημοι κήποι, ξαφνικά μεταμορφώθηκε η δόξα σαν κεραυνός που γκρεμίζει την αυτοκυρίαρχη φύση και ξέπεσε σαν σάρκα πρωτόπλαστων το χρυσοκέντητο δέρας...

Μετριοπάθεια εξ' ουρανού...

Απόλλωνας επλάστηκε μέσα σε μία μέρα...
το χέρι του τεντωμένο απεικονίσθη από γλύπτη ορθά μελετημένο...
για να αποδείξει των θεών τα μέγιστα, αθανατα έργα, αρμάτωσε τα έμψυχα και τα 'στειλε στο ψέμμα...
για να μπορούν δύο σταγόνες ευτυχίας να στέλνουν σαν ανάμνηση παντοτινή ειρωνία...

Απώλεια...

Υιός κανενός ο ανήφορός μου, έρχεται εμπρός ο κατήφορός μου...


μοίρες καθοδικές οι τροχιές που κλαίνε...
στα απέραντα μοναχικά οι στιγμές που φταίνε...
απόλαυσα το λιγοστό στο ανέγγιχτο φιλί σου, τώρα που αποχωρείς η στιγμή όλη δική σου...
μέσα στα πιο σκληρά δωμάτια του πόνου αναστενάζω...
ποτέ ξανά η ευχή όταν 'ρθει δεν θα την αγκαλιάσω...