Μορφές που χάνονται στο βάθος και αφήνουν για ενθύμιο την πένα που γράφει για οράματα και απουσίες που δεν έγιναν αντιληπτές καθώς χαρασσόταν τ' ολέθριο πάθος και όταν έτρεχα για να προλάβω την αλήθεια, ερχόταν κατά πάνω μου η μέρα σαν μια νύχτα, σαν έσβηνε το όνειρο που έσκιζε τα στήθια και πνοή απο το αίμα που έτρεχε κυνηγούσε τα ερείπια, που έστεκαν καρτερικά σαν σύμβολα στου ανέμου τα ενθύμια...
1 comment:
Να ένα θολό φως πιο λαμπερό και διαυγές από κάθε άλλο.
Ζορμπά, χάθηκες και μας ξέχασες... Να περνάς καλά εύχομαι. Το αξίζεις. Και όλα τα θολά να ξεθολώσουν φέρνοντας κοντά σου το όνειρο...
Post a Comment