Αντίθεση...

Παντού το ψέμμα της ζωής...
Όπου και αν κοιτάξω, κατάσαρκα νιώθω τον πόνο που με συρρικνώνει...μαχαιριά είναι το ταξίδι και για να το υπομείνεις θέλει κόπο και αντοχή πολύ...
Το αίμα σαν ρέει, οπλίζει τις αισθήσεις με σκοπό τυρρανικό...να μικρύνω το χρόνο, να δοξάσω τον πόνο...πράξη αναίμακτη να γίνει δεν ευσταθεί, αφού το σώμα αγέροχα για να λυγίσει θέλει τόλμη φανερή...
Περπατώ και αντικρύζω τον γέρο, αναίσθητος μοιάζει, σκυφτός...
Να μικρύνω το χρόνο, να δοξάσω τον πόνο...αφού ίδιος είναι σαν παγετός...
Παραίσθηση και η φλόγα...ραγίζει σαν το τέλος η ώρα...
Και το κύμα που πνίγει την όχθη, ορθώνει, παράστημα ως το βουνό...
Να μικρύνω το χρόνο, να δοξάσω τον πόνο...
Αφού πνίγομαι στο δασος, μοναχός...