Αέναο...

Ωκεανέ απροσπέλαστε, δώσε μου ένα σημάδι για να φωτίζει την ανατολή...
να ακολουθήσω δρόμο σκληρό, γιατί η μοίρα όρισε το δράμα να επιζεί όταν η σκέψη κατακτά το σκιασμένο...
Η ελπίδα αν κι αποχώρισε νωρίς δεν στέρεψε τα υδατά σου...σωσμένοι σάν είναι οι λιτοί, αυτόφωτοι φάροι της λογικής, περισώζουν το εικόνισμα ειδώλου που μοιάζει ισχνό...

στην ξέρα μονάχος προστάζω το αγέρι, κύμα να φέρει στην άμμο θεριό, ν' απλώσει το κύμα σαν μαύρο κοράκι, σκεπάζοντας άλση σαν στάχτη νυχτός...
και όταν παλέψω με αλμύρα λουσμένος, θα πέσω ριγμένος σαν στάχυ ιερό, που θα 'χει πλεγμένο το αιώνιο τέλος, στου Άδη τη πόρτα φαρμάκι σαν πιω...