Δίχως ήλιο

Σαν περνώ ξανά μες την ερημιά,

σαν περιπλανώμενος δίχως φορεσιά,

δεν ζει το όνειρο δίχως ήλιο σβήνει,

ούτε δίχως θάλασσα ο κόσμος αρμενίζει

Πέρασα απ' τα μέρη σου σαν πληγή ανοίγει,

η άπνοη συγγνώμη σου, σαν κερί που σβήνει,

λίγο νερό σαν δίψασα θέλω να ζυγώσω,

πιο κοντά στο πέρασμα να ξανανταμώσω

Πήρα και ζωντάνεψα έναν ίσκιο γκρίζο,

σαν διπλή ανάμνηση να 'χω να ελπίζω,

ο καθρέφτης έσπασε, το είδωλο ποτίζει,

σαν πουλί η αίσθηση που μέσα πεταρίζει

Δυο και τα χείλη μου σιμά ν' ακουμπήσουν,
το γυμνό της άρνησης ν' αποσαφηνίσουν,

βήματα του δρόμου μου η γνωστή ανάγκη,

βάρκα μες το πέλαγος η στερνή απάτη...