Φιλία είκοσι και τεσσάρων καρατίων

Και ποιοι είναι οι φίλοι οι καλοί;

Είναι αυτοί που κάποτε ρωτούν...είναι αυτοί που κάποτε αναπολούν για όνειρα και εικόνες που κρατούσαν φυλαγμένα, αυτοί που μοιράστηκαν δίχως ντροπή απατηλή την ερημιά σου και ξάπλωσαν επάνω στα άκομψα σχέδια σου... Είναι όσοι μοιράστηκαν επιθυμίες μα και κρυμμένες θεωρίες, απάνθισαν τα άνθη τους και ξόδεψαν την πλάνη τους για να πληρώσουν χρόνο και οργή σε κανενός υποταγή...

Όσοι περπάτησαν γλυκά τον δρόμο σου και ατένισαν λιτά τον πόνο σου, χωρίς γελοίες κολακείες και ουτοπικές παρηγορίες, παρά με βλέμμα καθαρό, σαν σε κοιτούν στα μάτια με στοργή - λεβέντικη αποστολή - αυτή που έχουν για να λυγίζουν, κάθε ατόπημα αδειανό...

Σε σφίξαν λαμπρά στην αγκαλιά τους και σε δοκίμασαν αγνά στα σφάλματά σου, δώσαν τον ήλιο καταχείμωνα ακόμα και όταν ψύχραινε περίτρανα... Και αρκέστηκαν σε ήρεμες, χρυσαφένιες λέξεις, “φίλε μου απόψε σαν λυγίζεις, νιώσε τον τρόπο για να ελπίζεις, ο χρόνος και αν φέξει μες τις φαιές τις γρίλιες, πάντα θα είμαι εδώ και σε χαρές και λύπες”...

Αποσιώπιση

Τι να πω και τι να τραγουδήσω...

Η άνοιξη έρχεται, το αγέρι δεν ακούς;

Σαν έρμη αίσθηση που διαπερνά το περασμένο,

η φλόγα σιγόκαιε σε υπόγειους πυρσούς...

Η σκόνη και ο πάγος, εγκλώβισαν το θέλω,

μήπως δεν άνοιξε ο χρόνος τους ασκούς;

και αν δεν βρίσκεις την αιτία στο ξεχασμένο,

μάθε στο τέλος του χειμώνα τους ειρμούς...

Απριλιάτικη εικών

Στο κύμα εμπρός στην παραλία, στέκεσαι έφηβε της άκρας εμορφιάς...

Γεύεσαι και αισθάνεσαι τον τελευταίο ήλιο, της Αττικής την μυρωδιά αποζητάς...

Για μια στερνή φορά ιππεύεις, ενώνεσαι με το υδάτινο σαν καλπασμός ερωτικός...

Οπλισμένος με λέξεις και πράξεις που αναβράζουν, μες το μυαλό σαν πυρετός λυτρωτικός...

Άνδρα εσύ που έταξες όλο το ζην σου, με μια φωνή ολόλαμπρα ελληνική,

Στης Ελευσίνας την αγκάλη είν η ψυχή σου, στην ιερότερη των Πελασγών την άγια γη...

Κρίνα και άνθη σε κοσμούν και το στεφάνι σου, θαλασσοδέρνεται και πνίγεται, κλαυθμός...

Μα των ευχών σου μυρωμένο το κορμί σου, απ' των Νυμφών τα χέρια γίνεται χορός,

Είναι οι πράξεις που ζητούν την κάθε ανάγκη, είναι οι έρωτες που γίνονται μαζί,

σαν των κυμάτων που ξεπλένουν τα ωραία πάθη, φεύγει το δάκρυ και σκορπίζει μουσική...

Νέε και άλκιμε τώρα εκούσια αγγίζεις, των Ηλυσίων τα όνειρά τους να σε δεχτούν,

Και ατενίζεις με μία πίκρα τη μόνη μας πλάνη, αυτή που αναφώναζες και τώρα απορούν...

Ο κολοσσός του Ταϋγέτου

Σπάρτης πολιτεία και δωρικής αρμονίας,

ανέθρεψε υιό λυκούργειου φωτισμού

Στην πυραμίδα επάνω το χιόνι και ο ήλιος ολάνθιστα καρτερούν,

το πνεύμα που ζυγώνει την αλήθεια και καθυποτάσσει,

τιμή και λόγο να ενώνονται σε αέναη περιπλάνηση·

να στέκεται ριζωμένος σαν περήφανη ελάτη,

σαν πύρινο ηφαίστειο να προσπερνά τα οράματα,

να εφάπτεται στο χείλος της αλλαγής μα και να μνημονεύει,

τη σύνδεση του ωραίου και του λαμπρού να αναρωτά.

Να ξενιτεύει σε αλλότρια εδάφη την μουσική του,

μα να χορεύει και να ποιεί μαζί με τις Μούσες,

το άρωμα της βροχής σαν στάζει στην θέλησή του,

δροσισμένος από τα ουράνια δώματα, στον πυρετό ν' ακροβατεί,

στη γη που αγαπά και τραγουδά σκοπούς αναλλοίωτους,

σαν τη γεύση της ανάγκης και της διόδου του αυλού·

Περπατεί μονάχος και πίσω δεν δακρύζει...

Και να, τον βλέπω στην κορυφή!

προσπέρασε το δάσος και δάμασε την πέτρα

Στο φως αφέθηκε και γίνηκε πνοή...

carthago delenda est

Δεν με εξυπηρετεί στα σχέδιά μου... Kανείς δεν πρέπει να θυμάται το μεγαλείο της.

Και όμως...Εάν όλοι θυμούνται πόσο δοξασμένη πολιτεία ήταν και πως σωριάστηκε απότομα όταν τόλμησε να αντιταχθεί στων θεών μας τη λατρεμένη Ρώμη, τότε ναι, αξίζει να μηδενιστεί στη μεγαλοσύνη της.

Ώστε όλοι να γνωρίζουν ότι εγώ, ο σταλμένος από τη Σύγκλητο, Πόπλιος Κορνήλιος Σκιπίων Αιμιλιανός, ο υιός του Λεύκιου Αιμίλιου Παύλου του Μακεδονικού, που κατατρόπωσε την αήττητη μακεδονική φάλαγγα στην Πύδνα, όντας ο ίδιος ευρισκόμενος εκεί, δεκαεπταετής πλάι στον πατέρα μου, πολεμώντας για την πατρίδα μου εν μέσω δόξης, καταφέραμε να πράξουμε το πεπρωμένο.

Το ίδιο συνέβη κάποτε και στο Ίλιον, στη Μηδία και την Περσία. Όλοι συναντούν και υποτάσσονται στο μοιραίον που τους ορίζεται.

Μια μέρα θα έρθει όταν η ιερή Τροία χαθεί,

Και ο Πρίαμος και οι άνθρωποι του θα πρέπει να σκοτωθούν.

Η μεγάλη Καρχηδόνα, έπρεπε να καταστραφεί και θα καταστραφεί.