Απριλιάτικη εικών

Στο κύμα εμπρός στην παραλία, στέκεσαι έφηβε της άκρας εμορφιάς...

Γεύεσαι και αισθάνεσαι τον τελευταίο ήλιο, της Αττικής την μυρωδιά αποζητάς...

Για μια στερνή φορά ιππεύεις, ενώνεσαι με το υδάτινο σαν καλπασμός ερωτικός...

Οπλισμένος με λέξεις και πράξεις που αναβράζουν, μες το μυαλό σαν πυρετός λυτρωτικός...

Άνδρα εσύ που έταξες όλο το ζην σου, με μια φωνή ολόλαμπρα ελληνική,

Στης Ελευσίνας την αγκάλη είν η ψυχή σου, στην ιερότερη των Πελασγών την άγια γη...

Κρίνα και άνθη σε κοσμούν και το στεφάνι σου, θαλασσοδέρνεται και πνίγεται, κλαυθμός...

Μα των ευχών σου μυρωμένο το κορμί σου, απ' των Νυμφών τα χέρια γίνεται χορός,

Είναι οι πράξεις που ζητούν την κάθε ανάγκη, είναι οι έρωτες που γίνονται μαζί,

σαν των κυμάτων που ξεπλένουν τα ωραία πάθη, φεύγει το δάκρυ και σκορπίζει μουσική...

Νέε και άλκιμε τώρα εκούσια αγγίζεις, των Ηλυσίων τα όνειρά τους να σε δεχτούν,

Και ατενίζεις με μία πίκρα τη μόνη μας πλάνη, αυτή που αναφώναζες και τώρα απορούν...