Και ποιοι
είναι οι φίλοι οι καλοί;
Είναι αυτοί
που κάποτε ρωτούν...είναι αυτοί που
κάποτε αναπολούν για όνειρα και εικόνες
που κρατούσαν φυλαγμένα, αυτοί που
μοιράστηκαν δίχως ντροπή απατηλή την
ερημιά σου και ξάπλωσαν επάνω στα άκομψα
σχέδια σου... Είναι όσοι μοιράστηκαν
επιθυμίες μα και κρυμμένες θεωρίες,
απάνθισαν τα άνθη τους και ξόδεψαν την
πλάνη τους για να πληρώσουν χρόνο και
οργή σε κανενός υποταγή...
Όσοι περπάτησαν
γλυκά τον δρόμο σου και ατένισαν λιτά
τον πόνο σου, χωρίς γελοίες κολακείες
και ουτοπικές παρηγορίες, παρά με βλέμμα
καθαρό, σαν σε κοιτούν στα μάτια με
στοργή - λεβέντικη αποστολή - αυτή που
έχουν για να λυγίζουν, κάθε ατόπημα
αδειανό...
Σε σφίξαν
λαμπρά στην αγκαλιά τους και σε δοκίμασαν
αγνά στα σφάλματά σου, δώσαν τον ήλιο
καταχείμωνα ακόμα και όταν ψύχραινε
περίτρανα... Και αρκέστηκαν σε ήρεμες,
χρυσαφένιες λέξεις, “φίλε μου απόψε
σαν λυγίζεις, νιώσε τον τρόπο για να
ελπίζεις, ο χρόνος και αν φέξει μες τις
φαιές τις γρίλιες, πάντα θα είμαι εδώ
και σε χαρές και λύπες”...
No comments:
Post a Comment