Απολογούμενος

Ονειρεύεται πως τάχα ξεκινά την κάθε ημέρα διαφορετικά και καταστρώνει τα σχέδιά του...

Πως είναι ψηλός και ευρυμαθής και για το λογισμό του περνιέται για άριστος...

Και περπατεί στους δρόμους με υψωμένο το κεφάλι και το βλέμμα να ατενίζει στο βάθος...

Περνά από τις αγορές και προσβάλλεται από τον χτύπο των ανθρώπων και τον σαματά...

Προσπαθώντας να δείξει ανωτερότητα γκρεμίζει τα όνειρά του ένα-ένα...

Δεν γνωρίζει πως το τίμημα έρχεται όταν η μοναξιά καραδοκεί...

Οφείλει να τριφτεί με τα πατώματα της καρτερίας, οφείλει να αναγνωρίσει την απόδειξη της αλητείας...

Προσφεύγει με βήμα ταχύ στις στοές του μυαλού του και επιταχύνει τον ρόλο της καταστροφής...

Έρχεται περίτρανα το δειλό που χλευάζει δίχως να καταλάβει το παιχνίδι της επιμονής...

Κοντοστέκεται και σκέπτεται... Σαν να προσπαθεί μέσα στις μέρες που λογάριαζε λαμπρές να εφευρίσκει την μονοτονία...

Ξανασκέπτεται και βλέπει έναν άλλο άνθρωπο να χτίζει έναν πύργο υποταγής...

Που θα οδηγηθεί το αύριο όταν το σήμερα επαναλαμβάνεται σαν κακή ουτοπία;

Κοιτάζει ψηλά ξανά με το κεφάλι όπως συνήθιζε όταν βάδιζε περήφανα και βλέπει τον ουρανό...

Παγιδευόταν τόσα έτη στην ψευδαίσθηση ότι οι ημέρες ήταν ξεχωριστές...

“Ξεχωριστό είναι μόνο το επόμενο που δεν προγραμματίζεται...Αυτή είναι η λύσις...

Δεν θέλω πια σχέδια, δεν θέλω πια ελπίδες, δεν χρειάζομαι πια το λογικόν...

Αποτραβιέμαι μόνος και βλέπω το φως... Οι ακτίνες τυφλώνουν τις σκοτεινές δημιουργίες...Ας τις πετάξω και αυτές στο καλάθι της λησμονιάς...

Θέλω να είμαι λεύτερος, θέλω να είμαι ασήμαντος, θέλω να είμαι νοσταλγός...”

Αυτός ο άνθρωπος όταν ξαναπέρασε από τον δρόμο, ήταν σαν νέος από την αλλαγή...