Ωσαννά!

Μια μέρα σαν τις άλλες είναι, άμα το σκεφτείς...

Και τι αλλάζει; Μήπως η μετάβαση αυτή οδηγεί και κάπου;

Όχι, τίποτα διαφορετικό δεν συμβαίνει... Απλά κουβαλάς στους ώμους σου και στο κουρασμένο σου μυαλό ακόμα ένα μηδενικό... Το μυαλό δεν αξίζει να γίνεται έρμαιο αυτών των αντιλήψεων.

Και τι είναι ο χρόνος; Ποιος ορίζει την δύναμή του; Α ναι, ξέχασα... Η φθορά!

Πριν αρχίσω να ξεχνώ ποιος είμαι οφείλω να καθρεφτίσω το είδωλο μου για να θυμάμαι την απόσταση του νοητού από το καθημερινά ουτοπικό...

Ήδη αλλάζω, η νεότητα είναι για τους ωραίους – στην ώρα τους φρέσκοι και άγουροι, χωρίς καμιά ευθύνη και αποστροφή...

Και το αποτέλεσμα ποιο είναι;

Το κάλλος! Εκεί επανέρχομαι πάντα ηρωικά... Το κάλλος που κραδαίνουν οι μη σκεπτόμενοι είναι η μεγαλύτερη συμφορά... Αλίμονο να είχαμε το δικό τους αστραφτερό προσωπείο...

Προτιμούμε την ποιότητα από την ψευτιά της επιφάνειας...

Και όμως πάλι για αυτό φωνασκούμε δυνατά... Σε αυτό ελπίζουμε και αναπολούμε τα χρόνια μας και εξιδανικεύουμε τις εικόνες που μας χάρισαν με απλόχερη ευγένεια ντροπή και απόρριψη...

Να κεράσω το μυαλό με υπομονή;

Όχι! Ο καιρός καιροσκοπεί και πρέπει να προλάβω πριν το ηλιοβασίλεμα... Όσο υπάρχει ακόμα φως, όσο ακόμα αναπνέω!

Χρόνια πολλά τα αγαπημένα που είναι κομμάτια στων αισθήσεων κρυφά, αποκηρυγμένα...

Είσαι νέος; Προχώρα! Δεν είσαι; Καλή νύχτα, νυμφόληπτε!