Χνάρια αλήθειας

Αναζητητής στην έρημο της ουτοπίας...

Μοναδικός, μονάχος, καρτερικός, τραγελαφικός...

Όλα αφουγκράζονται την τελευταία εικόνα που βρίσκεται βαθιά νυχτωμένη στις τσαλακωμένες σκέψεις της πρώτης νεότητας.

Κοιμάσαι και περιμένεις τη νέα μέρα με δισταγμούς αλλοπρόσαλλους...

Σαστίζεις μπροστά στο απέραντο και αναπάντεχο της απύθμενης σκληρότητας που σε αφήνει έρμαιο στην απειλή της νέας εποχής...

Δεν θέλεις να ζεις στο αδειανό συναίσθημα... Δεν αποδέχεσαι την κενότητα και την εφόρμηση του ζωώδους ενστίκτου.

Χρειάζεσαι τον ψυχορραγικό πόνο για να βρεις την αλήθεια, αδημονείς για το τυχαίο και ερωτεύεσαι το μη δεδομένο...

Γνωρίζεις ότι εκεί που οδηγείσαι, παρέα δεν θα βρεις...

Είσαι μόνος και δεν φοβάσαι επειδή βιώνεις την θύελλα σαν γεγονός λυτρωτικό...Η ίδια θα κατακλύσει και θα καθαρίσει το νεκρό και θανατερό σύμβολο και θα το σκεπάσει στην άμμο της ερήμου... Εκεί οφείλεις να βαδίσεις... Όσο βαθιά και απειλητική και αν μοιάζει σαν κινούμενο έλος στάσιμης συμφοράς, οφείλεις να ανακαλύψεις τον τρόπο για να ισορροπήσεις στο ζητούμενο της αλήθειας. Έξω από τη λήθη, ναι... Μπορείς να σαγηνέψεις με τον πυρετό της βιωματικής σου αίσθησης το καθρέφτισμα του ξεθωριασμένου ειδώλου...

Ορθώσου και περπάτησε σαν μύστης την οδό της αχάρακτης πορείας... Έτσι και αλλιώς η έρημος γρήγορα θα σκεπάσει και θα καλύψει τα ίχνη που άφησες με μια απλή της πνοή...

Ουτοπία ή ευλογία;

Σύντομα θα την ευχαριστείς για το δώρο αυτό...