Νιότη μιας μέρας

Νιότη...

Δώσε μου νιότη...

Πνοή που κινεί κάθε κύτταρο ζωής...

Άγγιξε με μια φορά... και δώσε μου νιότη, κίνηση στο μαρμαρένιο μου κορμί...

Μακριά ο θάνατος όσο κρατεί η ανάσα σου πάνω μου και ο σφυγμός σου δυνατός...

Με ακουμπάς και νιώθω παντού να βροντοφωνάζει το κύμα του έρωτα...

Κολυμπώ στη λίμνη της ζωής σου μέχρι να σκοτεινιάσει και να χαθεί το φως...

Σαν ήλιος χρυσός, λάμπεις πάνω στο πρόσωπό μου και τα μάτια σου τα δοξασμένα φέρνουν χορό μαγιάτικο... Λουλούδια νιότης στο μέτωπό μου, νοσταλγούν το μη δωσμένο μα αιώνιο...

Άπλωσε το χέρι σου και με τα δάχτυλά σου, στείλε πνοή σε αυτό το δοκιμασμένο και ξεχασμένο χώμα... Κάνε το να τραγουδά για εσένα, να λαμποκοπά σαν ήλιος του ήλιου σου, ισάξιος να βασιλεύει, μέχρι τη νύχτα...
Ύστερα, φόρεσέ του πέπλο θερινό και κοίμησε το...