Παλμύρα

Ο αμέθυστος της ερήμου...

Η πορφύρα και το μεταξωτό μυστήριο συνυπάρχουν εδώ...

Και έξαφνα, μέσα στο πέλαγος της ησυχίας, βλέπω δρόμους και αγορές ακμάζουσες...

Ακούω τον αγέρα να σμιλεύει την πολιτεία της και οι μουσικές από το θέατρο κυριεύουν το μυαλό...

Διαβάινω ανάμεσα στις κιονοστοιχίες και ασθμαίνω τις χουρμαδιές, αφουγκράζοντας τις γλώσσες... Ελληνική, λατινική, αραμαική, αιγυπτιακή, περσική...Όλες ακούγονται εδώ...

Το παλάτι, η βιβλιοθήκη, το στάδιο, οι δρόμοι του Ιππόδαμου... Τα σοκάκια με τα μπαχάρια και τη σμύρνα, όλα άφθονα και όλα ζηλευτά...

Ο Αντίοχος είναι περήφανος για το δικό του στολίδι... Έχει μάτια μαύρα και επιδερμίδα σταρένια...Έχει στο βλέμμα της την πύρινη τη γνώση, η λαλιά της με αρμονία και βροντή υφαίνει κάθε νου σε ποίημα τρωικό...
Και με το στέμμα στα μαλλιά, πλησιάζει...

Είναι βασίλισσα... Είναι το πεπρωμένο της να ζήσει την ακμή μα και την απειλή...

Ενσαρκώνει την Ελένη και την Κλεοπάτρα... Και η Διδώ την οδηγεί στο άρμα της Φοινίκης...

Η Ζηνοβία περπατά και ο κόσμος χαιρετά την μουσική της... Γιατί μούσα είναι και την τέχνη ξετυλίγει σε κάθε έκφανσή της...

Ένας κόκκος άμμου αξίζει όσο χίλια καράτια σε αυτή τη γη... Καμιά τραγωδία και καμία ωδή δεν μπορεί να περιγράψει τις τύχες και τις εμορφιές της...

Και όμως...

Ποιος να περίμενε ότι οι κιονοστοιχίες σίγησαν και πέτρα έγιναν και το νερό σαν στέρεψε πήρε τις μυρωδιές και τα ρόδα της ερήμου μακριά... Θάβοντάς τα παντοτινά... Και η άμμος...Ολόχρυση άμμος... Αγκαλιάζει κάθε σύνορο και γίνεται σιγή...

Ο άνεμος τριγυρίζει και σαλεύει και μήτε πουλιά ακούγονται, μήτε και η φωνή της...

Ω βασίλισσα!

Ατενίζεις το λουλούδι της ερήμου για τελευταία φορά...

Τόσο περήφανα και όμως μάταια... Τι και αν είναι χρυσές, αλυσίδες είν' κι αυτές που σε περίδεσαν και σφράγισαν τον αμέθυστό σου καταγής...