Εφήμερον

Η νύχτα αυτοσχεδιάζει στην εμπύρετη και παντοτινή της νηνεμία.
Και είν' ένα άνθος ήρεμο και χειμερινό, την πρώτη στιγμή σαλεύει,
να υπομένει και να αγγίξει το όνειρο που δένει.
Ξανά να επιστρέφει, σαν φάρος ν' αγναντεύει,
να υποφέρει και να σβήνει, στο όνειρο που φεύγει.

Ξεπούλημα αισθήσεων

Άσχημη μέρα.

Ψυχρή αίσθηση στο σώμα και τριγύρω. Όλα πάγωσαν απότομα από περασμένα αισθήματα και σκέψεις νοητές. Αυτές οι αφημένες και παραδομένες εικόνες όπου εντός μετατρέπονται σε μονάκριβες ιστορίες, απροσπέλαστες από αρνήσεις και δοκιμές. Και όμως μόνο οι αρνήσεις έρχονταν και με συντρόφευαν όταν τα πάντα συνέχιζαν να έλκονται από την εικόνα...

Πάντα υπήρχε η σιγουριά της θέρμης και της ορκισμένης κουβέντας και ποτέ δεν τηρήθηκε μία αφηνιασμένη λέξη που στόλιζε φυλλοκάρδια πλανώμενα μέσα σε μασκαρεμένα χαμόγελα.

Περπατούν όλοι μπροστά μου και απορώ τι λογίζονται. Ο κόσμος πάντα έτσι θα πορεύεται σκέφτηκα και άδραξα την ευκαιρία να κάνω τον περίπατό μου διασκεδαστικό. Και όμως...

Παντού οι ίδιες ξεφτισμένες εικόνες. Χαμόγελα που λήγουν σαν το πέρασμα του περιπάτου.

Αν ζεις, οφείλεις να βιώνεις αυτό που σε αναγεννά. Η γέννα όμως σπανίως συμβαίνει και πονά. Σαν πόνος λοιπόν να προχωράς και άσε να σε προσπερνούν οι χαρούμενοι και οι καλοντυμένοι. Εσύ κράτησε την χαρμολύπη σου και εστίασε στο πεπραγμένο. Ό,τι σου δόθηκε μην το σφετεριστείς. Άστο να φύγει στην πρώτη ευκαιρία ωσάν τον ήλιο που κάνει λουτρό στο δυτικό πέπλο του ορίζοντα που έχεις μπροστά σου. Περπάτησε... Προλαβαίνεις, κάτι να νιώσεις.

Είναι απορία για την επιμονή σου και αφουγκρασμός για κάθε βήμα σου, συνέχισε μπροστά!

Συμπαθητική μέρα, τελικά.

Τωρινό παρελθόν

Εκεί ανήκω ευτυχώς...
Με έριξε η μοίρα στο απρόσωπο μετά.

Με σκόρπισε του κόσμου η αλμύρα,
της σκέψης των ποτάμια ξενικά μες την ζωή μου.
Και η στιγμή μου, ποτίζει δάκρυ που είναι δανεικό...

Αναμονή

Τι και αν επέρασαν οι χρόνοι... Το λουλούδι θα περιμένει την κάθε άνοιξη για να αγκαλιαστεί.
Και η αναμονή της απρόσιτης σαγήνης, οπλίζει με αίσθηση νοητή την ώρα, που ποθεί...

Το μάτι της θάλλασας

Και είναι στο σκότος μέσα όπου η νέα ήμερα λάμπει.

Στον τοίχο της θάλασσας μιλάς σαν καθρεφτίζονται οι ατόφιες αισθήσεις του αλλοτινού σου ταξιδιού, του εμπύρετου σου προσανατολισμού.

Και ο αγέρας μες τον Νοέμβρη πλώρη έβαλε για παγερό ξενιτεμό.

Νέα μέρα ορίζεις, νέα θάλασσα προσμένεις. Ή μήπως το ίδιο σκηνικό;

Όπως και να 'χει, όρισε το όνειρο σαν πέπλο υδάτινο, με απρόσμενο και αέναο, απέραντο ωκεανό.

Και ειναι στο σκότος μέσα όπου η νέα ημέρα λάμπει...

Αιτία απύθμενη

Ξέμεινα στη ζωή,
ξέμεινα από πνοή.
Σε μια γωνιά στερούμαι μοναχός.
Και μια κηλίδα απατηλή,
στη μνήμη φέρνει έρμη μορφή,
που επιμένει να οργίζεται, εντός.

Σκέψη

Ό,τι δεν καταλαβαίνουμε το κατηγορούμε και ό,τι δεν αισθανόμαστε το προσπερνάμε.

Συναίσθηση

αμίλητο ψέμμα σε κάθε κενό μου, να βρω το ρυθμό μου, να βρω τον παλμό μου...
σαν στέκομαι εκεί, εικόνα σαν αίσθηση, ατέρμονο τέλμα και έρμη παραίσθηση...
να βρω το σωστό, που οδεύει στο αντίπερα ρεύμα...να βρω το ρυθμό, που φτάνει ως το ανείπωτο βλέμμα...
ανάσα καυτή με καις και με λύγισες, καρδιά μου εσύ...σαν δίψα με φίλησες...

Εξορία

Του Έλληνα η μοίρα, πικρός ξενιτεμός.

Της θάλασσας η αλμύρα,

των αποστάσεων η ελπίδα,

φέρνει κοντά ό,τι του πήρε αλαργινά.

Και η λαχτάρα η πιο μεγάλη γλυκό κρασί για τον απύθμενο καημό.

Νεκρικό αναστάσεως

Σαν πέθανα,
ξεχάστηκα, κάτω από μιαν αγχόνη,
και όλοι τους με θάψανε και με περιφρονούσαν.
Και γιόμισε ο ουρανός πουλιά και ήρθαν τα πάνω κάτω,
και φύσηξε ζεστός αήρ στο κρύο το αλώνι.
Σαν ξύπνησα, στεριώθηκα και φώναξα στον βράχο,
"Βράχε και συ σαν φιληθείς θα 'ρθεις να τραγουδήσεις".

Το άχος του μόνου

Μοναξιά μου μέσα σ' όλα,
μοναξιά και μες το τίποτα.
Είναι σαν να πλησιάζει,
μια εικόνα δίχως σήματα.

Και όταν το άσπρο τριγυρίζει,
θα πατιέται, θα μαυρίζει,
είναι χρόνια, είναι μνήμες,
και η λύτρωση αργεί.

Άδειες μνήμες, άδεια χρώματα,
σαν ταμπέλες σε πέτρινα πρόσωπα,
τώρα λείπουν οι ηλιαχτίδες,
φεύγουν φρούδες οι ελπίδες.

Πλησιάζω, ξέρω τη λύση,
σαν πονεί ποιος να τολμήσει,
είναι ευθύνη, είναι ανάγκη,
ξεπερνά την κάθε πλάνη.

Μοναξιά μου μέσα σ' όλα,
είσαι κύμα δίχως κρίματα,
σαν τολμείς και με μουσκεύεις,
λάσπη γίνεσαι και μένεις.

Κίνησις

Οι ψηφίδες στο πάτωμα κινούνται σαν να είναι γιορτή,

πόσο σωστή επιλογή όταν τα όνειρά τους έρχονται κοντά.

Και απ' τα ψηλά, υφαίνεται η λογική και γίνεται στοργή,

που αγκαλιάζει κάθε απόλαυση σαν όμορφο φιλί.

Υπάρχει η μορφή, υπάρχεις και εσύ...

Σαν βρίσκεσαι παντού μες τις ψηφίδες της ζωής,

κινείσαι σαν παλμός που εφεύρει την αυγή.

Αυγή δοσμένη μες το φως από την προερχόμενη σιγή.

Άσπρο και φέγγος σαν μαρμάρινη θύραˑ του δώματος η αλμύρα

κατάλοιπο κενό,

σαν δεσμίδα που βρίσκει το μέρος του μυαλού,

ολάκερου συμβολισμού, το απάνθισμα της άδειας μοίρας

ολόκληρου του πρώτου αείζωου αφουγκρασμού.

Οι ψηφίδες πλησιάζουν κοντά,

όμως ποτέ όσο κι αν ελπίζουν δεν θα βρίσκονται ζωσμένες,

λουσμένες σαν το αγέννητο, το πρώτο μέγα φως.

Τελευταίος πειρασμός,
Ω το μέγα!

Στάση και ο μόνος πυρετός,
ζηλευτός ειν' ο σκοπός,

ο κόσμος που ζει το ένα.

Σήματα ποιητών

Τι κρίμα!
Τι κρίμα!

Γιατί να σας βρίσκουμε στην παγερή σκηνή μόνο,
Η αίσθηση μετράει... Να ανταλλάσσεις ιδέες, φωνές να ανταπαντείς, να ρωτάς για τις ευθύνες.

Τώρα βράδιασε πάλι, θα κοιμηθούμε μονάχοι.
Και εσείς στην μοναξιά την πιο απύθμενη,
όνειρο μοιάζει και όλα είναι περαστικά...