Το άχος του μόνου

Μοναξιά μου μέσα σ' όλα,
μοναξιά και μες το τίποτα.
Είναι σαν να πλησιάζει,
μια εικόνα δίχως σήματα.

Και όταν το άσπρο τριγυρίζει,
θα πατιέται, θα μαυρίζει,
είναι χρόνια, είναι μνήμες,
και η λύτρωση αργεί.

Άδειες μνήμες, άδεια χρώματα,
σαν ταμπέλες σε πέτρινα πρόσωπα,
τώρα λείπουν οι ηλιαχτίδες,
φεύγουν φρούδες οι ελπίδες.

Πλησιάζω, ξέρω τη λύση,
σαν πονεί ποιος να τολμήσει,
είναι ευθύνη, είναι ανάγκη,
ξεπερνά την κάθε πλάνη.

Μοναξιά μου μέσα σ' όλα,
είσαι κύμα δίχως κρίματα,
σαν τολμείς και με μουσκεύεις,
λάσπη γίνεσαι και μένεις.