Θηλειά

Αδιέξοδο...
τριγμός στα κασώματα του υπογείου και αναστροφές που ξυπνούν την έξαρση της παραίσθησης που προκαλεί αποπροσανατολισμό...
γεννιέμαι και πεθαίνω στο σκότος της ασύνδετης μανίας και αλληλοστρέφομαι σε όρια που γίνονται απειλή...
η μελάνη σκορπίζεται στους τοίχους της κραυγής και η άπνοια παραμονεύει στο κάθε πλησιασμά της...
το φως δεν ανοίγει ποτέ γιατί παραμονεύει η ροή του ερυθρού που σοκάρει...
ο ιμάντας του ορίου στενεύει και η πλάνη παραμονεύει την τελική της αναλαμπή...
κι ύστερα...

Σιωπή...
βαθειά, περίλυπη, ανάληψη ιερή...

στο πρώτο βράδυ ένιωσα θεός, στο τελευταίο ίδιος σαν παγετός...
κρυώνω, μακριά πως φεύγει η ιερή, στιγμή απόηχου ενος γερικου παλμου...