Και κάθως πάλι θ' αντικρύσω, το κρύο που πρέπει να νικήσω, να το φορέσω σαν μανδύα, να μου προσφέρει προστασία, και κάθε κόσμου η μαρτυρία μοιάζει μοναδική οπτασία...μεσά στο βλέμμα κενό γεννιέται και η απόρριψη πως μετριέται, σ' ένα ποτήρι ξεχειλισμένο μοιάζει η ζωή κεφάλι πνιγμένο, απο τις πύλες περνάει η δόξα στων αναμνήσεων τ' αλύγιστα τόξα, κοίταξε τώρα το είδωλό σου, έρχεται η ώρα ν' αφήσεις το φως σου...ανοησία και ταλαιπωρία η ευχή που κράτησες σαν αμνησία, παίρνεις μια φόρα στις ράγες πετιέσαι και το κορμί στην άβυσσο...κι εσύ πλανιέσαι...
2 comments:
μες στον καθρέφτη κοιτάς την ψυχή σου, βουτάς το χέρι σου βαθιά εκεί και ξεριζώνεις το καμμένο άχρηστο, αυτό που πάντα θα το βλέπεις άκαρπο παίρνεις τη φόρα το πετάς στην άβυσσο, για τελευταία φορά μετεωρίζεσαι μαζί του κ επιστρέφεις...
Post a Comment