Κενοτάφιο...

Ποτέ δεν μ' ερωτεύτηκε η ζωή...
ποτέ δεν με αγάπησε η ψυχή...
σαν βάρκα ξύλινη με ρότα το όνειρο διασχίζω κόσμους για να λυτρωθώ.σαν άμοιρος ιππότης λαξεύω επιθυμίες και μόνος μου βαδίζω.
κοντά στο τέλος του φέγγους κραδαίνω γνώση αλλιώτικη και τρέφω στερνές ελπίδες.

για το υπόλοιπο που στέκεται ορθό συνεχίζω...για το απερίγραπτο που δεν έχει φωνή κρύβομαι σε κάσα ιερή και περιμένω το νέο κόσμο.
δεν θα έρθει να με πάρει η άμαξα της νιότης...
το έμορφο έφυγε νωρίς...

Δόξα και στεναγμός...
Ωμέγα...