Οπή...

Στην κηδεία μου δεν θα 'ρθει κανείς απ' τους γνωστούς...
παρά μονάχα οι άγνωστοι, απόκρυφοι, απρόσωποί μου φίλοι...

9 1 14 1 20 15 19

Αντικατοπτρισμός...

Η μέρα αλλάζει σαν όμορφο πέπλο και η ώρα πλαγιάζει στου ήλιου το τέμπλο, εικόνα που δείχνει του κάλλους το μέτρο, σφραγίζει στη μνήμη το αέναο πορτραίτο...

Αέναο...

Ωκεανέ απροσπέλαστε, δώσε μου ένα σημάδι για να φωτίζει την ανατολή...
να ακολουθήσω δρόμο σκληρό, γιατί η μοίρα όρισε το δράμα να επιζεί όταν η σκέψη κατακτά το σκιασμένο...
Η ελπίδα αν κι αποχώρισε νωρίς δεν στέρεψε τα υδατά σου...σωσμένοι σάν είναι οι λιτοί, αυτόφωτοι φάροι της λογικής, περισώζουν το εικόνισμα ειδώλου που μοιάζει ισχνό...

στην ξέρα μονάχος προστάζω το αγέρι, κύμα να φέρει στην άμμο θεριό, ν' απλώσει το κύμα σαν μαύρο κοράκι, σκεπάζοντας άλση σαν στάχτη νυχτός...
και όταν παλέψω με αλμύρα λουσμένος, θα πέσω ριγμένος σαν στάχυ ιερό, που θα 'χει πλεγμένο το αιώνιο τέλος, στου Άδη τη πόρτα φαρμάκι σαν πιω...

Αντίθεση...

Παντού το ψέμμα της ζωής...
Όπου και αν κοιτάξω, κατάσαρκα νιώθω τον πόνο που με συρρικνώνει...μαχαιριά είναι το ταξίδι και για να το υπομείνεις θέλει κόπο και αντοχή πολύ...
Το αίμα σαν ρέει, οπλίζει τις αισθήσεις με σκοπό τυρρανικό...να μικρύνω το χρόνο, να δοξάσω τον πόνο...πράξη αναίμακτη να γίνει δεν ευσταθεί, αφού το σώμα αγέροχα για να λυγίσει θέλει τόλμη φανερή...
Περπατώ και αντικρύζω τον γέρο, αναίσθητος μοιάζει, σκυφτός...
Να μικρύνω το χρόνο, να δοξάσω τον πόνο...αφού ίδιος είναι σαν παγετός...
Παραίσθηση και η φλόγα...ραγίζει σαν το τέλος η ώρα...
Και το κύμα που πνίγει την όχθη, ορθώνει, παράστημα ως το βουνό...
Να μικρύνω το χρόνο, να δοξάσω τον πόνο...
Αφού πνίγομαι στο δασος, μοναχός...

Λειψυδρία...

Όνειρο απωθημένο το μεγάλο κεκτημένο,
νιώθω τάχα πως μ' αγγίζει και τη σκέψη μαγνητίζει...

Θολό φως...

Μορφές που χάνονται στο βάθος και αφήνουν για ενθύμιο την πένα που γράφει για οράματα και απουσίες που δεν έγιναν αντιληπτές καθώς χαρασσόταν τ' ολέθριο πάθος και όταν έτρεχα για να προλάβω την αλήθεια, ερχόταν κατά πάνω μου η μέρα σαν μια νύχτα, σαν έσβηνε το όνειρο που έσκιζε τα στήθια και πνοή απο το αίμα που έτρεχε κυνηγούσε τα ερείπια, που έστεκαν καρτερικά σαν σύμβολα στου ανέμου τα ενθύμια...

Π

Τέτοια έννοια δύσκολα εξηγείται...
αρχίζει και τελειώνει σε όλα, επίσης μουσικό όργανο γίνεται, μεταμορφώνει τον αγέρα και δια μέσου συμπλέγματος οδηγεί το χορό έκφρασης σε αιώνιο αγκάλιασμα γης και ουρανού...
μπορεί να πάρει μορφές αναρριχώμενες αλλά και ανθισμένες, σαν ταξιανθία που οδηγεί χρώμα σε ρυθμό νέκταρ...
το φυλαχτό που μου έδωσε στέκει εμβληματικά πλάι σε μορφές λεόντινες, καμωμένες απο ασήμι και χρυσό, λάμψη που αφυπνίζει την θέληση για τη ζωή τη λατρευτή, αυτήν τη μία, τη μοναδική...
πνοή μες την πνοή, ουσία μες την ουσία, ενθύμιο το δέσιμο της μέρας που ποθεί...να της χαρίσω κέντημα λυτρωτικό, το δέρμα να φυλάττει...

Ειρωνία...

Πολλοί αντίκρυσαν τον αυτόχειρα το απόγευμα εκείνο...
Όλοι τους είπαν οτι επρόκειτο για εξαίρετο νέο με σπουδές και ευγένεια, με σύνεση και αξιοπρέπεια, σκεφτόμενο όμως...
ποτέ κανείς τους δεν ξεχώρισε τι σκέψη τον διακατείχε όταν περπατούσε με το κεφάλι γυρτό και καλημέριζε τους γειτόνους του, όταν έξαφνα τον ξυπνούσαν απο τον κόσμο που έπλαττε κάθε φορά...τα μυστήρια δικά του και οι ιδέες του οι λαμπρές...
εγώ όμως σαν περαστικός πρόσεξα το χλωμό του πρόσωπο...τι γελοία έκφραση κρατούσε και όταν το γράμμα το περιβόητο μου είπαν τι γλώσσα περιείχε ξεστόμισα "τι άγουρο μυαλό, τι όμορφο στόμα"...
στη σημερινή εποχή όπου όλα λάμπουν, αυτό το κακόμοιρο πλάσμα να επιλέξει μοίρα σκοτεινή...και οι γονείς...οι άμοιροι γονείς τον περιβάλλουν τώρα με χέρια άκαμπτα...
ποιος να πιστέψει το παραμύθι που όριζε απο μικρός, όταν νεράιδες με πορφυρά μαντήλια του έταζαν αλλά του έπαιρναν το κάλλος της ψυχής...το βλέπω ακόμα και τώρα στο κουρασμένο του πρόσωπο, αυτό που η ψυχή του κάποτε δώριζε...
κενό τον άφησαν, του πήραν τη λέξη τη στερνή...τι άψυχη σιγή, τι κρίμα, τι ντροπή...
πολύ νέος ήταν τελικά...
τον ζηλεψα...

Εν Αθήναι, πρώτη του Μάη...

Πρόβλεψη...

Ποιος θα έρθει να με πάρει...πες μου ποιος...
που κάθομαι στο τίποτα και αιμορραγώ...
μαύρα περιστέρια στήνουν περίλαμπρο χορό, κοπιάζουν για ν' αρπάξουν το σώμα το φρικιαστικό...
μόνος στη στεριά, μόνος στη θάλασσα, μόνος και στο Τίποτα σαν άμορφο στοιχειό...
τελειώνει το αίμα, στερεύει η πνοή, ασφυγκτικά με περιβάλλει η ώρα της θανατερής...

Έλα Άδη να τσουγκρίσω μαζί σου το ποτήριον της γιορτής...

Αφανίζομαι...

Πέταλα καταγής...

Ένα λουλούδι κείτεται στο πράσινο λιβάδι, δίπλα σε άλλα που κρυβουν μπουμπουκια στον μισχο τους...πρόλαβε και άνθισε μες το χειμώνα και τώρα μαραίνεται απ'του χρόνου την απώλεια...στο ψυχος και στη σκοτεινιά άνθιζε ολημερίς, πάνω στο κρύο χώμα όπου νεκρή γη, ξεψυχισμένη, περίμενε του ουρανού το δάκρυ...
τώρα που έαρ ευωδιάζει παντού διάλεξε να ξεπλύνει το χρώμα του στην άγια γη και να ενωθεί με την αιώνια επιλογή...εκεί που κατοικούν κρίνοι πολλοί, δεν άφησαν να ριζώσει, να απαλύνει την ψυχή, να γίνει δέντρο πολυετές, να καρπωθεί την ηδονή...
όταν η εικόνα σε τοπίο μέθης μετατραπεί, εκείνο θα βρει την ώρα να αφανιστεί...
Διότι επιζήτησε το άνθος της προσμονής, να ενωθεί, μέσα στο νέκταρ του το ένα να συμβεί...
ποτέ άλλο κανένα δεν ήθελε μαζί, μόνο το σπάνιο, το ζηλευτό που λάμψη αλλού αναζητεί...
το ξερίζωσαν απο ψυχής και τώρα οι ανύπαρκτοι, περίεργοι καιροί, το στέλνουν να σαπίζει στο μνημόσυνο που καρτερεί...