Στιγμής αιωνιότητα

Αντίνοε...

Σε είδα...

Σε θαύμασα...

Επήρα τη φήμη σου...

Φόρεσα τα σανδάλια και το χιτώνα σου...

Διάβηκα τις οδούς της Ολυμπίας υπό αυλούς του Πάνα...

Χόρεψα με τις Ώρες και τις Χάριτες...

Ήπια οίνο άκρατο απο την κούπα του πάθους...

Εκστασιάστηκα με τον Βάκχο και τον Σειληνό...

Αντίνοε...

Έσφιξα την δάδα με την εμορφιά...

Βίωσα την ολότητα του νέου...

Ανεφώνησα το τραγικό προτού επέλθει...

Πρόλαβα να περισώσω το αέναο και μοιραίο σφρίγος...

Διένυσα περήφανα την οδό της τόλμης και της ρώμης...

Κράτησα τη νιότη και το κάλλος...Το κράτησα...

Όμως η εμορφιά σου στέκει ακλόνητη σαν του Νείλου...

Ιριδίζει στα νερά του και ταξιδεύει σαν εύοσμη βιόλα...

Δέκα και οκτώ έτη...Έγκλειστα στο μάρμαρο της αλήθειας...

Του χρόνου που ξαπόστασε σε μία στιγμή αποθέωσης...

Της ίδιας της θέωσης και της απόδειξης...

Αντίνοε...

Όλα τα κράτησα· σαν τα δικά σου...

Όμως η ολότητά σου, είναι άνθος που ουδέποτε λύγισε...

Δεν εγκλωβίζεται η νιότη...

Στιγμή είναι που χάνεται...

Μα τη στιγμή που βασιλεύει...

Όλα σιωπούν για να την θαυμάσουν...

Ωραίον...

Μουσαίος

Το μάρμαρο αναστήθηκε... άγαλμα ορθώθηκε ξανά, που το θαυμάζεις και προσφωνείς το κάλλος του...

Έφηβος σαν τον Αντίνοο...με τους βοστρύχους του και το ρωμαλέο ανάστημά του εξουσιάζει τη τέχνη...
Η τέχνη της αισθαντικής διαλεκτικότητας και του φάσματος των μουσαίων ιδεών...
Η τέχνη της σύμπτυξης του φυσικού και της αρμονίας στο σύνολο της επουράνιας αίσθησης...
Έκφραση ορισμού του άριστου μέτρου και της αναλογίας της ύπαρξης...Ομορφιά και χάρη ποιημένη με τη σαγήνη του ήχου της λύρας και της θαυμαστής σμιλευτικής δύναμης του ανέμου...
Πλασμένος με ελευθερία και στολισμένος με τις συνθήκες των αριθμών περιδιαβαίνει τη ζωή υψώνοντας το θελημένο σε αυτοσκοπό.
Η νομοτέλεια που τον διακατέχει υμνεί το ωραίο και ανεπανάληπτο.
Ο έφηβος βιώνει, αναπνέει, αρθρώνει λόγο και δημιουργεί την εικόνα του απείρου.
Τέλειον...

Κάλλος κάλλιστον το φυσικόν της φύσης, αναφωνεί...

Ήλιος ο ρυθμιστής

Έτσι είναι η καρδιά.


Γεμάτη φως...ενώνει γη με ουρανό...

Μα εάν σβήσει ο σκοπός, τότε θα χαθεί το φως και θα κατέλθει για πάντα στη λήθη του Ωκεανού.

Το υδάτινό του, είναι ο ενώτικος κρίκος για τη ανάδυση ή την κατάδυση στα σκιερά πατώματα της λησμονιάς..

«μεταξὺ μὲν ὂν τοῦ οὐρανοῦ, μεταξὺ δὲ καὶ τῆς γῆς» Νουμήνιος έξ Απαμείας

Αυτόν που η μοίρα επέλεξε να βρίσκεται μονάχος
πάνοπλος μες τις αρμάμαξες με δόρυ χρυσούν του ήλιου
με όπλον θεοσκάλιστο του ουρανού εικόνα
και με οπλές στα πόδια του φυσώντας τον Βορέα
άστρο του Κύκνου και πυγμή του Ωρίωνος τραγούδι
στα δάση τα ελατοβριθή να τρέχει ως τις μύτες
σαν άλκιμος κούρος και ηνίοχος τα όρη να σκεπάζει
στις λίμνες και στους ποταμούς καθρέφτες να υψώνει
χοές απόμακρες και πανικό φόβο να ελευθερώνει
ως χρυσοποίκιλτος ρυθμός τη δόξα τρανή να φέρει·

Μα η Γαία που τον ανέθρεψε τον αναμένει ακόμη
και απο όλα τα ωραιότερα, το ξίφος δεν του εδώθη
για να κραδαίνει μόνος του την αιωνία νιότη
κανείς μην ξέρει τι θα 'ρθει και πότε θα ξαπλώσει
και η ροδιά σαν μαραθεί κυπάρισσος να γίνει
να ενώνει τις Ωκεάνιες κόρες με τις Πλειάδες
να γίνεται νέφος έμορφο να ορθώνει τη λατρεία
πορεία μεγαλόκαρπη, κισσούς να περιελίσσει
σαν βακχικός αστείρευτος, ύμνος να τον στολίζει
στον Όλυμπο ωσάν εισέρχεται λευκός και μαρμαρένιος.

Απολογία νυκτός

Τόσες σκέψεις σε μία...και όμως καμία!

Δεν αγγίζει την αίσθηση που νιώθω εδώ...

τι δωμάτιο αρμονίας!...τι ευχέρια ηρεμίας!...και όμως να λογίσω μια λέξη όμορφη δεν μπορώ...

τι να φταίει οταν μες την φαντασία περιπλέκεται ο ορίζοντας της σημασίας...σημασία να μην έχει οτι βαδίζω εμπρός?
Και ομως...εκεί που προχωρώ, φαντάζει το μελλούμενο απατηλό και η μόνη παρηγορία μοιάζει η απύθμενη ηρεμία κι επιστροφή στο φως...

Τελικά δεν φταίει η στιγμή, τελικά δεν ευθύνεται η σκέψη...
Το πολλαπλό του Ωκεανού είναι...αυτό που αγκαλιάζει και με στέλνει στην αφωνία της σιωπής...

Κρυφός άνεμος

Αγέρι και δώρο... Ψυχή και πνοή...
σε κάθε πρωί, η ανάμνηση φέρνει...
τα δώρα που έρχονται, ποτέ δεν ξεχνάνε..
ό,τι η ζωή έδωσε...ποτέ δεν παρέδωσε, σώμα μονάχο...

Σε ένα μώλο περιμένει το αντίο...
να παραδώσει το βιβλίο...να μην ταξιδέψει πια ορίζει, το στερνό...
Μα η μνήμη φέγγει μες το βράδυ... και αποκαλύπτει μονοπάτι...
που δεν παρέδωσε μορφή, μα εικόνα μουσική...


Και πως να δίνεται το χάδι...αφου χρειάζεται φωνή...
να λάμπει απο μέσα θέλει, να το μπερδεύει που αγναντεύει...
και να σηκώνει, το μαντήλι της ευχής...
να ερμηνεύεται σαν τοίχος προσμονής...


Υψώθηκα μονάχος...και πλήρωσα τον τρόπο...
που δεν απάντησα σε άστρο σαν θνητός...
η προσμονή του, θέλει...τη δύναμη, να στείλει το αγέρι....
βαθειά όμως, να μην ακούσει πρέπει...να μην πονά ποτέ ξανά...


Να γίνεται θεός...

Αλαργινή Σκέψη

Λόγια...

Μόνο λόγια.

Η μαγεία πως εχάθη στου κόσμου τα ρολόγια...

Επαφή μορφής δεν βρήκα, σε όσα έλεγες και είχα.

Μια μαγεία ουρανού,
μια στιγμή σου αναζητούσα.

Ώσπου έπεσα σαν ζούσα... Στο ομορφότερο τραγούδι...

Της ψυχής σου το λουλούδι, απλησίαστο λουλούδι.