Κρυφός άνεμος

Αγέρι και δώρο... Ψυχή και πνοή...
σε κάθε πρωί, η ανάμνηση φέρνει...
τα δώρα που έρχονται, ποτέ δεν ξεχνάνε..
ό,τι η ζωή έδωσε...ποτέ δεν παρέδωσε, σώμα μονάχο...

Σε ένα μώλο περιμένει το αντίο...
να παραδώσει το βιβλίο...να μην ταξιδέψει πια ορίζει, το στερνό...
Μα η μνήμη φέγγει μες το βράδυ... και αποκαλύπτει μονοπάτι...
που δεν παρέδωσε μορφή, μα εικόνα μουσική...


Και πως να δίνεται το χάδι...αφου χρειάζεται φωνή...
να λάμπει απο μέσα θέλει, να το μπερδεύει που αγναντεύει...
και να σηκώνει, το μαντήλι της ευχής...
να ερμηνεύεται σαν τοίχος προσμονής...


Υψώθηκα μονάχος...και πλήρωσα τον τρόπο...
που δεν απάντησα σε άστρο σαν θνητός...
η προσμονή του, θέλει...τη δύναμη, να στείλει το αγέρι....
βαθειά όμως, να μην ακούσει πρέπει...να μην πονά ποτέ ξανά...


Να γίνεται θεός...