Ωσαννά!

Μια μέρα σαν τις άλλες είναι, άμα το σκεφτείς...

Και τι αλλάζει; Μήπως η μετάβαση αυτή οδηγεί και κάπου;

Όχι, τίποτα διαφορετικό δεν συμβαίνει... Απλά κουβαλάς στους ώμους σου και στο κουρασμένο σου μυαλό ακόμα ένα μηδενικό... Το μυαλό δεν αξίζει να γίνεται έρμαιο αυτών των αντιλήψεων.

Και τι είναι ο χρόνος; Ποιος ορίζει την δύναμή του; Α ναι, ξέχασα... Η φθορά!

Πριν αρχίσω να ξεχνώ ποιος είμαι οφείλω να καθρεφτίσω το είδωλο μου για να θυμάμαι την απόσταση του νοητού από το καθημερινά ουτοπικό...

Ήδη αλλάζω, η νεότητα είναι για τους ωραίους – στην ώρα τους φρέσκοι και άγουροι, χωρίς καμιά ευθύνη και αποστροφή...

Και το αποτέλεσμα ποιο είναι;

Το κάλλος! Εκεί επανέρχομαι πάντα ηρωικά... Το κάλλος που κραδαίνουν οι μη σκεπτόμενοι είναι η μεγαλύτερη συμφορά... Αλίμονο να είχαμε το δικό τους αστραφτερό προσωπείο...

Προτιμούμε την ποιότητα από την ψευτιά της επιφάνειας...

Και όμως πάλι για αυτό φωνασκούμε δυνατά... Σε αυτό ελπίζουμε και αναπολούμε τα χρόνια μας και εξιδανικεύουμε τις εικόνες που μας χάρισαν με απλόχερη ευγένεια ντροπή και απόρριψη...

Να κεράσω το μυαλό με υπομονή;

Όχι! Ο καιρός καιροσκοπεί και πρέπει να προλάβω πριν το ηλιοβασίλεμα... Όσο υπάρχει ακόμα φως, όσο ακόμα αναπνέω!

Χρόνια πολλά τα αγαπημένα που είναι κομμάτια στων αισθήσεων κρυφά, αποκηρυγμένα...

Είσαι νέος; Προχώρα! Δεν είσαι; Καλή νύχτα, νυμφόληπτε!

Χνάρια αλήθειας

Αναζητητής στην έρημο της ουτοπίας...

Μοναδικός, μονάχος, καρτερικός, τραγελαφικός...

Όλα αφουγκράζονται την τελευταία εικόνα που βρίσκεται βαθιά νυχτωμένη στις τσαλακωμένες σκέψεις της πρώτης νεότητας.

Κοιμάσαι και περιμένεις τη νέα μέρα με δισταγμούς αλλοπρόσαλλους...

Σαστίζεις μπροστά στο απέραντο και αναπάντεχο της απύθμενης σκληρότητας που σε αφήνει έρμαιο στην απειλή της νέας εποχής...

Δεν θέλεις να ζεις στο αδειανό συναίσθημα... Δεν αποδέχεσαι την κενότητα και την εφόρμηση του ζωώδους ενστίκτου.

Χρειάζεσαι τον ψυχορραγικό πόνο για να βρεις την αλήθεια, αδημονείς για το τυχαίο και ερωτεύεσαι το μη δεδομένο...

Γνωρίζεις ότι εκεί που οδηγείσαι, παρέα δεν θα βρεις...

Είσαι μόνος και δεν φοβάσαι επειδή βιώνεις την θύελλα σαν γεγονός λυτρωτικό...Η ίδια θα κατακλύσει και θα καθαρίσει το νεκρό και θανατερό σύμβολο και θα το σκεπάσει στην άμμο της ερήμου... Εκεί οφείλεις να βαδίσεις... Όσο βαθιά και απειλητική και αν μοιάζει σαν κινούμενο έλος στάσιμης συμφοράς, οφείλεις να ανακαλύψεις τον τρόπο για να ισορροπήσεις στο ζητούμενο της αλήθειας. Έξω από τη λήθη, ναι... Μπορείς να σαγηνέψεις με τον πυρετό της βιωματικής σου αίσθησης το καθρέφτισμα του ξεθωριασμένου ειδώλου...

Ορθώσου και περπάτησε σαν μύστης την οδό της αχάρακτης πορείας... Έτσι και αλλιώς η έρημος γρήγορα θα σκεπάσει και θα καλύψει τα ίχνη που άφησες με μια απλή της πνοή...

Ουτοπία ή ευλογία;

Σύντομα θα την ευχαριστείς για το δώρο αυτό...

Ανακάλεσις

Βάδιζα στην προκυμαία επτά χρόνια πριν...

Πλάι στο κύμα και σε σκεφτόμουν...

Αναρωτιόμουν πως θα ήταν εάν σμίγαμε τα χείλη μας μαζί...

Η αίσθηση της αποκάλυψής σου συγκλόνισε τον έρωτα και τον ξαναστέριωσε σαν μάρμαρο αναμονής...

Το ποίημα έγινε φωνή και η φωνή κύτταρο αναγέννησης... Η λάμψη του φωτός προσδιόρισε την αποπνέουσα περάτωση του ονείρου...

Φορτωμένος με σκέψεις και βάρη του παρελθόντος σαγηνεύτηκα από τον τρόπο και την τόλμη της επιμονής μου... Τίποτα δεν με κρατούσε στη γη, τίποτα δεν με ανέκοπτε από την αλλαγή που ήθελα να εισπράξω...

Οι βόλτες και τα απομεσήμερα του Αυγούστου εκείνου μέσα στα κάγκελα της ματαιότητας είχαν έναν σκοπό ιερό...Όλα φάνταζαν προετοιμασμένα για το καθαγιασμένο βήμα...Το τόλμησα για να δικαιολογήσω την άρνηση που δεν πίστευα ότι θα γευθώ...

Σε πλησίασα πολύ στοργικά για να θρέψω τις πληγές σου... Άκουσα κάθε εσωτερική φωνή σου και κολύμπησα στους ωκεανούς της μοναξιάς σου για να βρω την ξέρα που ανέμενε παγερή...

Μέσα σε αυτόν τον διψασμένο λαβύρινθο της εμμονής ακολούθησα τα βήματά σου... Η πίστη είναι σαγηνευτική όταν ακολουθείται από την ακροβασία της αποπλάνησης...

Προσπάθησα πολύ για τον Αύγουστο σου... Έδωσα αρκετή καύσιμη ύλη για να αναφλέξω τα πύρινα μονοπάτια σου... Ξυπόλυτος βάδισα για να σου δώσω ελπίδα μετά από τον πόνο που διασάλευε τα λογικά σου... Μην ξεχνάς ότι οι άσχημες γεύσεις του παρελθόντος ορίζουν και το μέλλον...

Μετά από τόσα χρόνια...Τι άραγε ξέμεινε στην προκυμαία της ηρεμίας και του στοργικού φωτός;

Που χάθηκε η λάμψη των ματιών σου και που σαλπάρισε η μουσαία σου αναλαμπή;

Κόρη, όπου και αν περπατάς, να κοιτάς πάντα τον ουρανό που σου έδωσα για να ελπίζεις... Γιατί η ελπίδα που μου έδωσες ήταν ένα σάβανο κενό...

Απολογούμενος

Ονειρεύεται πως τάχα ξεκινά την κάθε ημέρα διαφορετικά και καταστρώνει τα σχέδιά του...

Πως είναι ψηλός και ευρυμαθής και για το λογισμό του περνιέται για άριστος...

Και περπατεί στους δρόμους με υψωμένο το κεφάλι και το βλέμμα να ατενίζει στο βάθος...

Περνά από τις αγορές και προσβάλλεται από τον χτύπο των ανθρώπων και τον σαματά...

Προσπαθώντας να δείξει ανωτερότητα γκρεμίζει τα όνειρά του ένα-ένα...

Δεν γνωρίζει πως το τίμημα έρχεται όταν η μοναξιά καραδοκεί...

Οφείλει να τριφτεί με τα πατώματα της καρτερίας, οφείλει να αναγνωρίσει την απόδειξη της αλητείας...

Προσφεύγει με βήμα ταχύ στις στοές του μυαλού του και επιταχύνει τον ρόλο της καταστροφής...

Έρχεται περίτρανα το δειλό που χλευάζει δίχως να καταλάβει το παιχνίδι της επιμονής...

Κοντοστέκεται και σκέπτεται... Σαν να προσπαθεί μέσα στις μέρες που λογάριαζε λαμπρές να εφευρίσκει την μονοτονία...

Ξανασκέπτεται και βλέπει έναν άλλο άνθρωπο να χτίζει έναν πύργο υποταγής...

Που θα οδηγηθεί το αύριο όταν το σήμερα επαναλαμβάνεται σαν κακή ουτοπία;

Κοιτάζει ψηλά ξανά με το κεφάλι όπως συνήθιζε όταν βάδιζε περήφανα και βλέπει τον ουρανό...

Παγιδευόταν τόσα έτη στην ψευδαίσθηση ότι οι ημέρες ήταν ξεχωριστές...

“Ξεχωριστό είναι μόνο το επόμενο που δεν προγραμματίζεται...Αυτή είναι η λύσις...

Δεν θέλω πια σχέδια, δεν θέλω πια ελπίδες, δεν χρειάζομαι πια το λογικόν...

Αποτραβιέμαι μόνος και βλέπω το φως... Οι ακτίνες τυφλώνουν τις σκοτεινές δημιουργίες...Ας τις πετάξω και αυτές στο καλάθι της λησμονιάς...

Θέλω να είμαι λεύτερος, θέλω να είμαι ασήμαντος, θέλω να είμαι νοσταλγός...”

Αυτός ο άνθρωπος όταν ξαναπέρασε από τον δρόμο, ήταν σαν νέος από την αλλαγή...