Παγωμένος ωκεανός...

Αποδοχή καμμία και μόνος με ανοιχτά μαύρα πανιά συνεχίζω το ταξίδι...

επιβάτης του χρόνου είναι η νιότη που αργοσβήνει στο ξεθώριασμα της μνήμης...

μέσα στην ομίχλη, η πορεία μου σαν σβήνει...και φεύγω μακριά στα ξένα, να ξαναβρώ αυτό που λείπει...

Βλέμμα ψυχής...

Όμορφα τα μάτια σου...λαμπρές δροσοσταλίδες,
που φέγγουν στα έρμα βράδια μου, στις λέξεις που δεν είπες...

κι ύστερα άγγιξα στ' όνειρο τη κόρη που δε μ' ήβρε...



ολόκληρη η ολότητα σ' ολόγιομο φεγγάρι, μα δεν ήρθες...

Η απάρνησις...

Καταραμένος...λέξη αστραπής που σε σωριάζει...

καταλαβαίνεις το χαμένο σου κορμί και τη δίψα για αυτοκαταστροφή...δε μπορείς να σταματησεις εμπρός στο γκρεμό, θες να πάρεις φόρα και να πηδήξεις στο κενό της αθανασίας...μόνος και ξεχασμένος σαν ποτέ κανείς να μη νοιάστηκε για εσένα...ναι, για εσένα ταξιδιώτη της χώρας του ποτέ πλάστηκε άλλος τρόπος για να βιώνεις τη στιγμή της ολοκλήρωσης...τόσες φορές κρατάς στα χέρια σου τη δύναμη του ανέμου και αποφασίζεις να σκορπίσεις τη δόξα και την αιωνιότητα για χάρη της στιγμής...ο χρόνος θα ξεθωριάσει το έργο σου και η ανωνυμία θα σου τάξει καταστροφή ασυνειδησίας...και μέσα στο ανικανοποίητο σου θα βρεις τη μελαγχολική χαρά που άλλοι ονομάζουν πορεία σε τεντωμένο σχοινί, που σαν κόβεται βαστάζεις να κρατηθείς στην αρχή και έπειτα φωνάζεις αφανισμένος να αφανιστείς...
βήμα προς βήμα όλη σου η ζωή είναι ένα όνειρο σιγής...διάλεξες μια πορεία κλιμακωτή με άνοδο και πτώση τρομακτική, ανταλάσσεις το χιόνι με το μαύρο χώμα, λάμπεις σαν άστρο με άσβεστη δύναμη πυρός και γίνεσαι πουλί του θανάτου με εντολή να μη σεβαστείς ούτε το δώρο που σου έκανε η θεά...και άξαφνα φυσάει δυνατά, η σκεπή της μορφής σου γίνεται καπνός και θέλεις να επιστρέψεις πίσω...

μα πέρασε ο χρόνος...δεν σου απέμεινε τίποτα πλέον, ξυπνάς στο σκοτεινό δωμάτιο...
δεν φυσάει τριγύρω, τα χρώματα είναι δύο...μαύρο και λευκό...

Μετά το ηλιοβασίλεμα, το φεγγάρι αγνοφέγγει στη θάλασσα των αισθησεων με την Αφροδίτη να οδηγεί το δρόμο...

ετερόφωτος ο έρως της νυχτός...

Ηρεμία κάλλους...

Περιηγητή του ανέμου, με σκέψη νιότης στη θυμησή σου, άδραξε τα καλά ταξίδια στους τόπους του φευγαλέου σου μυαλού...
δοκίμασε να δαμάσεις τη πέτρα, να ενωθείς με το κύμα, να γίνεις ένα με το άστρο του ήλιου...να ανέβεις ψηλά, πολύ ψηλά στα σύννεφα του ονείρου, να σημαδέψεις τον τόπο της στεριάς, να αναρριχηθείς...και αμα στον προορισμό σου σκοπό δεν βρεις, τέλος μη βάλεις...μη προσπαθήσεις να αποτρέψεις το απρόσμενο της τύχης...φόρεσε στέμμα ολόχρυσο με μνήμες λαξευμένο, για να θυμάσαι οτι η θεά της λύτρωσης απόψε σου τάζει το ενα...

Κενό...

Πρώτη φορά το αίνιγμα παγίδευσε τη λύση...

η θάλασσα, το είδωλο σου, η ανάσα, η χαραυγή...

σκεφτομαι...

η άρνησις...

Αποκλεισμένος στο σκοτεινό φως...

Ανεβασμένος ψηλα στις κορυφές αντίκρυσα ένα λουλούδι... μέσα στα κυμάτα βασιλεύει θέρος, εκεί πάνω αγνό έαρ...απρόσεχτος και απροετοίμαστος ζήτησα να το κόψω, το ρώτησα..."είμαι για άλλους ανθρώπους" απάντησε, "για αυτούς που δε γνωρίζουν με ποιο τρόπο ευωδιάζω, πως λάμπω...για αυτούς υπάρχω να τους μαθαίνω την αλήθεια...για εσένα η μοίρα ορειβάτη της ζωής επέλεξε την άγρια εικόνα, κοίταξε τριγύρω και δες το τοπίο,μοναξιά...άκουσμα ανέμου...γιατί αποζητάς το όμορφο λουλούδι;μια πέτρα είσαι στη κορυφή που σ'αντικρύζει ο ήλιος και σε καίει, άφησε το να μαραθεί, δεν είναι για εσένα ο ευαίσθητος του μίσχος, ανήκει αλλού σου είπα...και τώρα σου ψιθυρίζω, οτι οι άνθρωποι των πόλεων θα το εξαφανίσουν...τράβα πες της κυράς οτι στη θάλασσα δροσίζει πολύ ο αγέρας μα και στον ουρανό η θάλασσα των αστεριών γαληνεύει τη ψυχή σου...μόνος θα ταξιδέψεις, μόνος...μη περιμένεις τη νεράιδά σου, για τους θνητούς μεριμνά η μούσα και μόνο...για εσένα ορίζεται η φύση η σκληρή, δάμασε την και επιβίωσε..."

μοναξιά στη μοναξιά σου απευθύνομαι!πλάγιασε μαζί μου!

Απρόσιτο ταξίδι...

Δεν μπορώ να βιώσω μακριά σου τη ζωή, και ό,τι μου έδωσες σε μια στιγμή το κράτησα σαν φυλαχτό του ανέμου...ταξιδεύοντας παντοτινά στα σύννεφα της ψυχής περικυκλώθηκα απο σημάδια εμμονής, γιατί το αίσθημα που μου έδωσες πλανάται στον αστέρα της μορφής, σα να μην έχεις καταλάβει οτι στεριώνει η προσμονή...

Κι αναμμένει ο ποιητής στον κόσμο σαν είναι μόνος...

Λευκό κρασί

Τα λυτά σου τα μαλλιά... σαν γεφύρωμα του ανέμου... που γοητεύεις με χαρά, της ψυχής μου τ'άδεια μέρη...
η πορεία μου μικρή, όσο της βροχής η στάλα, περιμένει να ενωθεί...στης μαγείας σου την αύρα...
σε προσμένω φανερά...να γιατρέψω τη πληγή σου, να απλώσω ενα φιλί, στο ναό της μουσικής σου...
κοίταξέ με μες τα μάτια, δες τα μοιάζουν πληγωμένα...είναι αστείρευτα σαν σκιάζουν του κορμιού σου τη συνέχεια...
να κουρνιάσεις στην αλήθεια...και ας φανεί πικρός ο χρόνος, να θυμάσαι οτι μόνος, δίχως άνοιξη δε ζω...

?

Nightmare lying here in the dark

Scared like my dreams made their mark

I wonder

Dreamer always alone

Lost in a part of myself I can't find anymore

I wonder if it's gonna end tonight

I can't sleep alone anymore

I need you here with me

Even though I closed all the doors

There's somethin' holdin' me

Never Ending Nightmare

Always there instead of you

Never Ending Nightmare

No escape this time from you

Lately been around someone new

Needed to fill in the space

That once sheltered you

Still I worry, if you're gonna be alright

I can't sleep alone anymore

Need someone here with me

All I ever wanted and more

My dreams are fighting for

Never Ending Nightmare

Always there instead of you

Never Ending Nightmare

Punishing me for the things I do

Never ending Nightmare

No escape this time from you...

(MSG - NIGHTMARE)

Αναμονή...

Μες τη καρδιά μου ποταμός το αίσθημα που στέλνεις, της άνοιξής σου ο ουρανός μου δείχνει τη ζωή, σημάδι που έρχεται θερμό και φεύγει μακριά μου, το ερωτικό σου κάλεσμα φωτιά μέσα στο σκότος...και αναζητώ την ομορφιά που κρύβεις στα μαλλιά σου, η πελαγίσια σου μορφή διστάζει στη στιγμή, μόνο το χέρι σου άπλωσε και κράτησε κοντά σου, τη σιωπή που μας ενώνει στον ίδιο πυρετό...

Για εσένα δε γνωρίζω που θα πλεύσω...

Πέπλα νυχτός που ανοίγονται μόνο όταν ο ψίθυρος με αφηνιάσει, αυτός ο ήχος καταπιάνεται με το μυαλό και βασανίζει την άγνωστη θέληση.Η αρχή ομοιάζει αγνή όμως η συνέχεια θα καθορίσει το μέλλον...το μαύρο, το δυνατό άτι καλπάζει μες την ελευθερία και προσπαθώ να δαμάσω την άγρια ομορφιά...το βλέμμα το υγρό οταν το αντικρύζεις θαρρείς οτι σε ανατριχιάζει και ο αγέρας που απλόχερα σε ποτίζει σου αποδεικνύει οτι ξαναζείς σε μια στιγμή ο,τι είχες ξεχάσει για καιρό...μακάρι να σε βρω, να σε κρατήσω ζηλευτή σαν τη θάλασσα που σε ηρεμεί...είσαι η αιτία που σκέφτομαι απόψε τα αισθαντικά που δείχνουν να σε αγγίζουν σαν τα όνειρα που έκανες παλιά...και όσο και αν σ'έχει μπερδέψει η ζωή, σε αυτά τα μάτια αξίζουν εικόνες των μουσών, άλλωστε το κρατάς κρυφό το δεύτερο το πιο ουσιαστικό...μουσική θυμίζεις γιατι η μουσική είναι το όνομά σου και η αρμονία σε έκλεισε στο χρόνο σαν γιορτή...αυτό το θέρος με τα χρυσαφένια χρώματά θα έχει για σύμβολο τη θάλασσα που έταξα σε εσένα...

Κάπου εκεί έξω τριγυρνάς και το αποψινό το κρατώ σαν άρωμα ανάμνησης, άμα δεν ξανάρθεις...

Αφιερωμένο στο καθ'όλον του κάλλους...Στη μορφή σου...