Λευκό κρασί

Τα λυτά σου τα μαλλιά... σαν γεφύρωμα του ανέμου... που γοητεύεις με χαρά, της ψυχής μου τ'άδεια μέρη...
η πορεία μου μικρή, όσο της βροχής η στάλα, περιμένει να ενωθεί...στης μαγείας σου την αύρα...
σε προσμένω φανερά...να γιατρέψω τη πληγή σου, να απλώσω ενα φιλί, στο ναό της μουσικής σου...
κοίταξέ με μες τα μάτια, δες τα μοιάζουν πληγωμένα...είναι αστείρευτα σαν σκιάζουν του κορμιού σου τη συνέχεια...
να κουρνιάσεις στην αλήθεια...και ας φανεί πικρός ο χρόνος, να θυμάσαι οτι μόνος, δίχως άνοιξη δε ζω...