Ανεβασμένος ψηλα στις κορυφές αντίκρυσα ένα λουλούδι... μέσα στα κυμάτα βασιλεύει θέρος, εκεί πάνω αγνό έαρ...απρόσεχτος και απροετοίμαστος ζήτησα να το κόψω, το ρώτησα..."είμαι για άλλους ανθρώπους" απάντησε, "για αυτούς που δε γνωρίζουν με ποιο τρόπο ευωδιάζω, πως λάμπω...για αυτούς υπάρχω να τους μαθαίνω την αλήθεια...για εσένα η μοίρα ορειβάτη της ζωής επέλεξε την άγρια εικόνα, κοίταξε τριγύρω και δες το τοπίο,μοναξιά...άκουσμα ανέμου...γιατί αποζητάς το όμορφο λουλούδι;μια πέτρα είσαι στη κορυφή που σ'αντικρύζει ο ήλιος και σε καίει, άφησε το να μαραθεί, δεν είναι για εσένα ο ευαίσθητος του μίσχος, ανήκει αλλού σου είπα...και τώρα σου ψιθυρίζω, οτι οι άνθρωποι των πόλεων θα το εξαφανίσουν...τράβα πες της κυράς οτι στη θάλασσα δροσίζει πολύ ο αγέρας μα και στον ουρανό η θάλασσα των αστεριών γαληνεύει τη ψυχή σου...μόνος θα ταξιδέψεις, μόνος...μη περιμένεις τη νεράιδά σου, για τους θνητούς μεριμνά η μούσα και μόνο...για εσένα ορίζεται η φύση η σκληρή, δάμασε την και επιβίωσε..."
μοναξιά στη μοναξιά σου απευθύνομαι!πλάγιασε μαζί μου!
No comments:
Post a Comment