Αποδοχή καμμία και μόνος με ανοιχτά μαύρα πανιά συνεχίζω το ταξίδι...
επιβάτης του χρόνου είναι η νιότη που αργοσβήνει στο ξεθώριασμα της μνήμης...
μέσα στην ομίχλη, η πορεία μου σαν σβήνει...και φεύγω μακριά στα ξένα, να ξαναβρώ αυτό που λείπει...
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
Μπορεί εκεί που είσαι να αισθάνεσαι μόνος αλλά έχεις τις αναμνήσεις σου πράγμα πολύ σημαντικό καλέ μου. Σε γλυκοφιλώ το Σ..... σου!
Δεν είσαι μόνος!!! Πόσες φορές να το πούμε; Το έχεις τόσο πολύ ανάγκη να νιώθεις έτσι;
Η ανάρτηση αυτή από τις καλύτερές σου... κι ας διαφωνώ με τη μοναξιά.
Post a Comment